Κοζάνη: «Ένα ζευγάρι στο φεγγάρι»

Η ομάδα Art Vouveau σε συνεργασία με το Δη.Πε.Θε. Κοζάνης παρουσιάζει για μία και μοναδική παράσταση στην Κοζάνη  την βωβή κωμωδία «Ένα ζευγάρι στο φεγγάρι». Η παράσταση, με τη συνοδεία ζωντανής μουσικής, με τον  Παναγιώτη Δημόπουλο στο πιάνο, παρουσιάζεται με αφορμή τoν εορτασμό για τα 50 χρόνια της πρώτης προσσελήνωση  του ανθρώπου στη Σελήνη στις 20 Ιουλίου του 1969.

Η παράσταση θα δοθεί σήμερα Παρασκευή 19 Ιουλίου στις 9 το βράδυ  στην αίθουσα τέχνης Κοζάνης. Η γενική είσοδος είναι 3 ευρώ.

Ταυτότητα παράστασης

Δραματουργία : Ομάδα Art Vouveau
Σκηνοθεσία: Αφροδίτη Κλεοβούλου, Θανάσης Μεγαλόπουλος
Μουσική – Σύνθεση: Παναγιώτης Δημόπουλος
Φώτισμοι : Εύη Παπαμάρκου
Σκηνικά – Κοστούμια: Εύα Κούρελια
Σχεδιασμός Αφίσας : Μανόλης Αλμπάνης

Παίζουν: Φοίβος Συμεωνίδης, Δανάη Τίκου
Στο πιάνο: Παναγιώτης Δημόπουλος

Υπόθεση:

20 Ιουλίου 1969. Ένα ζευγάρι αστροναυτών ξεπερνώντας όλα τα εμπόδια καταφέρνει το αδύνατο: να πατήσει ο άνθρωπος στο φεγγάρι.

Την ίδια στιγμή, σ’ ένα μικρό αστικό κέντρο της Ελλάδας, ένα άλλο ζευγάρι, υπό το σκιά μιας επικείμενης έξωσης, τα φέρνει δύσκολα βόλτα. Η συμβίωσητους πιεστική και η διάσωση της σχέσης τους φαντάζει αδύνατη. Τα εμπόδια τους φαίνονται απροσπέλαστα.

Η είδηση της προσσελήνωσης αναστατώνει την ρουτίνα του ζευγαριού και το παρασύρει σε ένα φαντασιακό διαστημικό ταξίδι, μέχρι το φεγγάρι, όπου όλα είναι δυνατά.

Είναι ικανό άραγε ένα φαντασιακό ταξίδι να κάνει το αδύνατο, δυνατό;

Σκηνοθετικό σημείωμα:

Το ζευγάρι στο φεγγάρι αποτελεί μια παραβολή του ανθρώπου, που παλεύει να ξεπεράσει τα εμπόδια που η ίδια η πραγματικότητα του βάζει. Και το άλλο στη γη, ένα ζευγάρι σε τέλμα, εγκλωβισμένο σε μια επαναλαμβανόμενη ρουτίνα επιβίωσης. Μένουν παθητικοί απέναντι στα προβλήματά τους, ενώ υπαρξιακά, αναζητούν με μανία ένα ταξίδι διαφυγής από αυτά.

Μέσα από την εναλλαγή φανταστικού και πραγματικού κόσμου, δύο ηθοποιοί μας αφηγούνται βουβά και με μοναδικό εργαλείο το σώμα τους, την πορεία ενός ζευγαριού που τσακώνεται μα και συνεργάζεται, που αγαπάει μα και μισεί , που ελπίζει μα και απελπίζεται, που ενθουσιάζεται μα και μελαγχολεί.

Η λεπτή αλλά διακριτή γραμμή μεταξύ των παραπάνω δίπολων βρίσκεται πάντα παρούσα, για να μας υπενθυμίζει ότι δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά μία αέναη προσπάθεια μεταβολής, αυτού που πραγματικά είμαστε .

Η κίνηση, ο χώρος, το φως και η ζωντανή μουσική συνθέτουν μια ιστορία για την ευθραυστότητα των ανθρώπινων σχέσεων και τη ζωτική ανάγκη όλων μας για ελπίδα, η οποία είναι συνάμα τόσο τραγική όσο και κωμική.

www.ert.gr

ΠΗΓΗ: https://www.ert.gr/?p=1571512