... «Αλλά όπως κάθε χρόνο, η άνοιξη, ο έρωτας, η πίστη, τα ζουζούνια και οι πασχαλιές, θα παλεύουν να μας δώσουν χώρο να σπάσουμε τον κύκλο της μελαγχολίας και κάπου εκεί σε μια ρωγμή, να χαθούμε στην Ελπίδα»...
Αργοπεθαίνοντας άκουγε τον βόμβο μιας κατασκευής που βίαζε οξυγόνο στα μπουκωμένα πλεμόνια του. Γεύση δεν είχε από μήνες. Την είχε κλέψει και αυτήν ο ιός της πανδημίας μαζί με εκείνο το ελαφρύ βηχαλάκι που έκρυβε επιμελώς για μέρες, κοιτώντας ανήσυχος αν θα τον κοιτάξουν οι άλλοι.
Την είχε τη μάσκα του κάπου στην τσέπη του, οι ατέλειωτες ωστόσο κουβέντες με τους παλιούς συναγωνιστές-ανταγωνιστές της ζωής του, τον είχαν αφήσει αμφιθυμικό, χωρίς σιγουριά ποιο θα ήταν το σωστό.
Τον είχαν ωστόσο βεβαιώσει: το τέλος ήταν εδώ! Το τέλος είχε φτάσει!
Όχι μέσα από μια πυρηνική λαίλαπα ανάμεσα στις υπερδυνάμεις αυτού του κόσμου (αυτή ήταν η εκδοχή του «τέλους» στην παιδική του ηλικία).
Ούτε μέσα από μια δυστοπική εκδοχή ραδιενεργών συνεπειών όταν σκεφτόντουσαν την ιατρική έκτρωση την εποχή του Τσερνόμπιλ (περιβαλλοντική μόλυνση με ραδιενέργεια μετά από ατύχημα σε πυρηνικό εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας της Σοβιετικής Ένωσης- σημερινή Ουκρανία).
Ούτε όταν κατέρρευσε το χρηματιστήριο παίρνοντας «τους κόπους μιας ζωής».
Ούτε όταν του ζήτησε η οικογένεια να αφήσει τους απλήρωτους εργαζόμενους να βρουν την τύχη τους στην αποκαρδιωτική κατάρρευση της οικονομίας, δέκα χρόνια πριν, αποχαιρετώντας για πάντα κανα δυο παιδιά που φεύγοντας από την (ασθενική πλέον) οικογενειακή φωλιά, έψαξαν την τύχη τους αλλού, στην Αθήνα, στα τουριστικά νησιά σεζόν ή στο εξωτερικό...
Το τέλος ήταν τώρα!
Ή μήπως δεν είναι έτσι;
Μια πασχαλιά 80 χρόνια πριν, ένας συνονόματος παππούς μου, σφάζει τα αρνάκια του για να ταΐσει τα 8 γεννημένα, 4 αγέννητα παιδιά του και καμιά άλλα τόσα ψυχοπαίδια του που φώλιαζαν στο φτωχόσπιτο της πέτρινης ορεινής Ηπείρου.
Ο κρεοπώλης από την πόλη παίρνει τα σφαχτά αλλά ποτέ δεν πληρώνει το αντίτιμο, αφήνοντας το ανθρωπομάνι του φτωχικού σπιτιού να επιβιώσει έναν χρόνο ακόμα, βασιζόμενο στα δικά του μέσα, με τα χρέη και τις οικονομίες να αυγατίζουν για έναν χρόνο ακόμη.
Στο δικαστήριο δεν είχε τύχη ο αγράμματος βοσκός και στο δρόμο της επιστροφής με θολωμένο το μυαλό του σκέφτηκε να πάρει το τουφέκι του και να σκοτώσει ή να σκοτωθεί, παρά να επιστρέψει στη γυναίκα και τα παιδιά του, με το μήνυμα της πείνας.
«Μετά σκέφτηκα τα παιδάκια μου, και είτε έτσι είτε αλλιώς δεν θα τα έκαμα καλό είπα και γύρισα και έβαλα μπρος για την επόμενη χρονιά. Άλλαξα και κίνησα για τον φίλο μου τον Άι-Νικόλα, να ανάψω τα καντήλια του», είπε ο παππούς που έκανε επίτροπος-νεωκόρος όλη του την ζωή στην εκκλησιά του χωριού του.
Ζούμε τη ζωή μας κατά πως μας ήρθε. Μετά από πέντε ή δέκα χρόνια θεραπείας διαπιστώνουμε πως πολλές επιλογές (επί + λογική, πράξη δηλαδή που έχω «ζυγίσει»), δεν είναι καθόλου επιλογές αλλά κινήσεις που εξασφάλιζαν τις ισορροπίες του εκάστοτε «τώρα».
Δεν έχει η ζωή πολλούς τρόπους να ραγίσει αυτή την πορεία.
Ακόμα κι αν παθητικά αφεθούμε στον «κύκλο της ζωής», μένουν οι επόμενοι να αναλάβουν τη δική μας ανευθυνότητα και τις δικές μας πράξεις κληρονομιά μαζί με τα χρέη μας.
Χρέη όχι μόνο οικονομικά. Χρέη επιλογών και ονείρων μιας σειράς «βιοπαλαιστών», έστω και μέσα από τη μορφή μιας οικονομικής ή κτιριακής κληρονομιάς ή προίκας.
Σκεφτείτε ότι από μια «τυχαία» αυτοκτονία, αλλάζουν οι ζωές 135 ανθρώπων, αυτά τα νούμερα στην «Δύση» με τους χαλαρότερους οικογενειακούς δεσμούς!
Σκεφτείτε την επίπτωση μιας αυτοκτονίας ή ενός θανάτου στα δικά μας οικογενειακά συστήματα!! (https://www.suicideinfo.ca/how-many-people-are-affected.../).
Η ζωή δεν έχει πολλούς τρόπους να ραγίσει αυτόν τον πεσιμισμό, αυτήν την ρεαλιστικότητα που ουσιαστικά δεν είναι παρά η ψευδής ρεαλιστικότητα μιας φαινομενολογίας, δηλαδή του τι φαίνεται.
Η ζωή κάνει κύκλους όσο η θλίψη και η μελαγχολία είναι το κέντρο. Η αίσθηση του αδιεξόδου είναι η εμπειρία του ανθρώπου που στριφογυρίζει γύρω από έναν άλυτο πόνο!
Η αίσθηση της πίκρας της μη-εξόδου είναι η αίσθηση της απογοήτευσης ότι σε αυτόν τον κόσμο δεν θα δικαιωθώ και η εμμονή στην κυκλικότητα είναι η επιμονή να δικαιωθώ ή να χαθούν και οι άλλοι μαζί μου!
Έτσι καταστροφολογώ! Έτσι πρέπει ο κόσμος αυτός μαζί μου να τελειώνει. Έτσι δεν δικαιούται ο κόσμος αυτός, τα παιδιά μου δηλαδή, να Αναστηθεί σε μια νέα συνθήκη, σε μια νέα πραγματικότητα, σε μια Νέα Σχέση!
Ο Χριστός ως ερωτευμένος μαζί μας, δεν αρκείται να μας υποδείξει την ακινησία μας.
Ανοίγει το δρόμο ο ίδιος. Επιλέγοντας τον Σταυρό, επιλέγοντας το παράλογο και παράδοξο, δείχνει το δρόμο προς την Ανάσταση, προς την ζωή έξω από την βεβαιότητα του θανάτου.
Για να τα στοχαστούμε αυτά, θέλει χρόνο αναστοχασμού, θέλει ησυχία στο μυαλό από τα «τρέχοντα έξοδα» και την ρουτίνα της «ανάγκης».
Δεν ξέρω πως έσβησε η οργή του παππού και δεν έκανε το φονικό. Ξέρω ότι από το δικαστήριο μέχρι το χωριό του ήταν μια μέρα δρόμος. Περπατητός!
Ανάμεσα στο βόμβο από τα ζουζούνια που ξυπνούσαν εκείνον τον Μάη και ανάμεσα στα αρώματα από τις πασχαλιές που χρωμάτιζαν το άγριο Ηπειρώτικο τοπίο, ο διάλογος με τον εαυτό έδωσε χώρο για τα παιδιά, το αύριο, την Ελπίδα.
Μέσα στο βόμβο του αναπνευστήρα μου περιγράφει ένας εγγονός προχθές, «ο παππούς με σκεφτόταν». Έβαλε τα δυνατά του και μόλις βγήκε από τη διασωλήνωση ζήτησε στο κινητό να δει το γιο του και τον εγγονό.
Για πολλούς και η φετινή Πασχαλιά δεν θα είναι ίδια με ποτέ.
Όπως κάθε χρόνο δεν ήταν ίδια για πολλούς.
Αλλά όπως κάθε χρόνο, η άνοιξη, ο έρωτας, η πίστη, τα ζουζούνια και οι πασχαλιές, θα παλεύουν να μας δώσουν χώρο να σπάσουμε τον κύκλο της μελαγχολίας και κάπου εκεί σε μια ρωγμή, να χαθούμε στην ΕΛΠΙΔΑ...
Καλή Ανάσταση και φέτος
Αλέξης Λάππας
