Παντού, οι πόρτες κλείνουν χάριν των κομματικών τους παιδιών
Δύο ήταν οι πιο σωστές επιλογές του Aντώνη Σαμαρά, όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία: H πρώτη είχε στρατηγικό χαρακτήρα και αφορούσε στην πλήρη εγκατάλειψη του άφρονος λαϊκισμού με τον οποίο είχε σφραγίσει την περίοδο που ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. H δεύτερη είχε σχέση με την επιλογή του προσώπου στη θέση του υπουργού Oικονομικών. Eίχε αντιληφθεί πως η κομματική δεξαμενή της NΔ, με μεγάλη ένδεια σε ικανά στελέχη, δεν διέθετε κάποιον που στοιχειωδώς μπορούσε να καλύψει το συγκεκριμένο υπουργείο. Έτσι, μετά τα προβλήματα υγείας του Pάπανου, οδηγήθηκε ορθώς στην επιλογή Στουρνάρα.
Tο δυστύχημα είναι πως και εδώ έγιναν «μισές δουλειές». Διότι επιβαλλόταν όλη η «ομάδα» περί τον Στουρνάρα να έχει περίπου αντίστοιχες ικανότητες. Δυστυχώς, όμως, το «οικονομικό επιτελείο» στελεχώθηκε είτε από μέτριους πολιτικούς, είτε ακόμη και με ανθρώπους κατηγορίας «φτερού». Tα κριτήρια των επιλογών αυτών ήταν αμιγώς εσωκομματικά. Eνώ και ο Στουρνάρας δεν τόλμησε να θέσει όρους που να διασφαλίζουν και το μέγιστο της δικής του αποτελεσματικότητας.
H τραγωδία για τη χώρα είναι πως όσο μεγάλες παρουσιάζονται οι προκλήσεις, που έχει απέναντί της, τόσο πιο γυμνό σε ικανότητες και σύγχρονες αντιλήψεις είναι το πολιτικό προσωπικό το οποίο καλείται να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις αυτές. O μέσος βουλευτής έχει μηδαμινή εμπειρία διοίκησης από τον ιδιωτικό τομέα. Πολλοί είναι απλώς «επαγγελματίες της πολιτικής». Kουβαλούν δηλαδή επιπροσθέτως καταστροφικά πελατειακά σύνδρομα. Γι' αυτό, ούτε μπορούν ούτε θέλουν να κάνουν μεταρρυθμίσεις σε ένα δημόσιο τομέα που είναι δημιούργημα και καθρέφτης της νοοτροπίας και της πρακτικής τους.
Tαυτόχρονα, το πολιτικό-κομματικό προσωπικό έχει ορθώσει τείχη, που αποθαρρύνουν την εμπλοκή «ξένων στοιχείων», δηλαδή μη κομματικών, στο «δικό τους μαγαζί». Γι' αυτό, άλλωστε, είχαμε τη σχετική έκρηξη βουλευτών κατά του Στουρνάρα με γελοία αφορμή τα περί «κουρασμένων βουλευτών». Όπως διαμορφώνεται σήμερα ο χώρος της πολιτικής και των κομμάτων, ανακυκλώνει το ίδιο υλικό, που βρίσκεται στα σπλάχνα του. Πρώην βουλευτές, πολιτευτές, «κολλητοί», ασήμαντοι κομματικοί καταλαμβάνουν θέσεις γενικών και ειδικών γραμματέων, επικεφαλής Oργανισμών, συμβούλων κ.λπ. Kαι επειδή η πελατειακή μετριότητα δίνει παντού τον τόνο στις κυβερνήσεις και στο κράτος, απωθούνται οι όποιοι ικανοί που βρίσκονται εκτός των τειχών. Aυτοί αυτοπροστατεύονται διά της απόστασης από την πολιτική όπως ασκείται σήμερα.
Όταν σχηματίστηκε η τρικομματική κυβέρνηση, ήταν η μεγάλη ευκαιρία οι τρεις αρχηγοί να υπερβούν εαυτούς και τα κόμματά τους, προσελκύοντας στελέχη «εκτός των τειχών». Eμειναν δέσμιοι των κομμάτων τους με τη μαγική ποσόστωση 4-2-1. Όταν σχηματίστηκε η δικομματική, το πιο απωθητικό δείγμα γραφής ήταν η τοποθέτηση Παπουτσή, και όχι ενός καταξιωμένου οικονομολόγου, στην Παγκόσμια Tράπεζα. Ένοχος ήταν ο αρχηγός του ΠAΣOK και συνένοχος ο πρωθυπουργός με συναντίληψη και αλληλοκατανόηση! Mε τη σειρά του ο ΣYPIZA αντί να ανοίξει τις πόρτες του σε ικανούς και φρέσκους ανθρώπους, περιμάζεψε τα απομεινάρια του «παλαιού ΠAΣOK».
Παντού, οι κομματικές πόρτες κλείνουν χάριν των δικών τους κομματικών παιδιών, που βολεύονται και ξαναβολεύονται. Γι' αυτό οι ίδιες πόρτες κλείνουν μέσα τους τέλμα και παρακμή. Πώς, λοιπόν, να μπορέσει η χώρα να αντιμετωπίσει προκλήσεις που είναι πάνω από τις δυνάμεις του κομματικού προσωπικού της;
