Ο θάνατος της παλαιάς συντροφικότητας
Είναι, νομίζω, ώριμη η συγκυρία να κάνουμε μια αυτοκριτική ως λαός.
Από παλιά ακουγόταν (συνήθως από τους γνωστούς “Δεν είμαι ρατσιστής αλλά-…”) η λοιδορία για τους μουσουλμανικούς λαούς ότι καταπιέζουν το γυναικείο φύλο και, ομολογουμένως, όλο και περισσότερο μου φαίνεται τρομακτική η διαπίστωση ότι η “αγνή χριστιανική κοινωνία μας” ομοιάζει προς το ”τέρας” που διατυμπανίζει ότι αντιμάχεται σε ιδεολογικό-θρησκευτικό επίπεδο.
Κατ’ αρχήν οφείλω να συμπαρασταθώ στις προσωπικότητες που στέκονται στην ανάγκη (sic) “να μάθουμε στα αγόρια μας να σέβονται τις γυναίκες”, αλλά και να επισημάνω ότι ο ευγενής αυτός αγώνας της ελληνίδας μάνας μάλλον θα πέσει στο κενό.
Αιτία είναι ότι για κάθε μία συνετή μητέρα, θα υπάρχουν στην Ελλάδα δέκα πατεράδες που θα μεγαλώνουν “καλύτερα νταήδες παρά ντιντήδες″ διότι “καλύτερα να μάθει να ρίχνει ξύλο ο γιός, παρά να τρώει”. Αλλά έστω, για χάρη υποθέσεως εργασίας, να γίνει δεκτό ότι μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δε δόθηκε.
Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να αναλάβουμε τις ευθύνες των πράξεων και της βιοθεωρίας μας συλλογικά ως κοινωνία αλλά και εξατομικευμένα ο καθένας. Για να γίνει αυτό, προϋποτίθεται η αυτοκριτική μέσω κάποιων βασικών διαπιστώσεων και τέλος η καταγνωση των βραχυπρόθεσμων (και όχι μόνον) συνεπειών.
Διαπίστωση πρώτη: η ελληνική μεταμνημονιακή κουλτούρα είναι σε μεγάλο βαθμό κουλτούρα φαλλοκρατισμού. Και επειδή αυτό σηκώνει πολλή κουβέντα, ας μιλήσουν, καλύτερα, οι αριθμοί:
• 1.000 τοις εκατό αυξήθηκαν σε ένα έτος οι κλήσεις στο Χαμόγελο του Παιδιού για ξυλοδαρμούς γυναικών
• 9 στις 10 εργαζόμενες έχουν δεχθεί σεξουαλική παρενόχληση σύμφωνα με πρόσφατη πανελλαδική δημοσκόπηση
• Ποσοστό 100% των συζυγοκτονιών την τελευταία τριετία αφορούν σε γυναικοκτονίες
• Οι καταδικαστικές αποφάσεις των Εισαγγελιών για ενδοοικογενειακή βία τα τελευταία 5 χρόνια αφορούσαν σε άνδρες σε ποσοστό άνω του 92%
• Ποσοστό έως και 95% των γυναικών θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας δεν καταγγέλλουν το πρόβλημα. (Πηγή: womensos.gr)
• Από το σύνολο των ανω των 4.000 βιασμών στην Ελλαδα ετησίως, καταγγέλλεται ένα 7% μόνο, σύμφωνα με προ πενταετίας έρευνα του έγκριτου εγκληματολογου κ.Τσιγκρη.
Για δε το φαινόμενο του trafficking τα στοιχεία είναι ασαφή. Στα παραπάνω ας προστεθεί η τάση του περίγυρου, ιδίως του οικογενειακού, να αποκρύπτονται παρεμφερή συμβάντα “για να μη μας πιάσει ο κόσμος στο στόμα του”, αλλά και το προμοτάρισμα της “μάτσο” κουλτούρας μεσώ ακόμα και της τέχνης (ο Θεός να την κάνει) όπου σε μεμονωμένα είδη εμπορικής νεανικής μουσικής (ο Θεός να την ξανακάνει) προβάλλεται ως πρότυπο ανδρός ο παραβατικός που χειροδικεί και ως μόνη γυναικεία αρετή η υπακοή στις σεξουαλικές του ορέξεις.
Διαπίστωση δεύτερη: οι γυναικοκτονίες είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, το οποίο ο μέσος συντηρητικός πολίτης αρνείται να δει διότι στο (πραγματικό αυτή τη φορά) τέρας θα αναγνωρίσει το πρόσωπο του. Και τρέμει μόνο ένα πράγμα: να αποκαλυφθεί. Είναι ο “άντρας παλαιάς κοπής“ που στρίμωχνε την υπάλληλο του.
Ο ανώμαλος stalker που παρακολουθούσε το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Ο βαρύμαγκας που καθημερινά λέει χυδαιότητες σε περαστικές στο δρόμο. Είναι ο τάχα αναμάρτητος, που ως αυτόκλητος δικαστής δικαιολογεί - ή και επιβάλει ενίοτε - την αυτοδικία της θανατικής ποινής στη σύζυγο για το (καταργημένο προ 38 ετών) αδίκημα της μοιχείας.
Ο στερημένος σεξουαλικά προϊστάμενος που στερεί το ψωμί μιας νέας κοπέλας, απολύοντας την επειδή δεν ενέδωσε.
Ο μεσήλικας που, για να επιδείξει ...αειθαλή ανδρισμό, χυδαιολογεί στις παρέες για κάθε πιτσιρίκα που έχει θέσει στο στόχαστρο. Είναι ο ελληνάρας άντρακλας που θεωρεί ότι ”όλες οι γυναίκες είναι πόρνες” επειδή…ναι, απίστευτο, τους αρέσει το σεξ όπως σε όλους τους φυσιολογικούς ανθρώπους - ω τι έγκλημα!
Είναι ο διανοητικά ανεπαρκής που, κοντά σε όλα αυτά, δηλώνει ότι θα σπάσει στο ξύλο όποιον βγει με την έφηβη κόρη του ραντεβού ή έστω τολμήσει να σκεφτεί για εκείνη όλα τα παραπάνω.
Είναι ο εν δυνάμει βιαστής που θα αρνηθεί το ”όχι” ως απάντηση στην κοπέλα που τον ακολούθησε στο σπίτι του για ένα ποτό ή στο αυτοκίνητο του μετά τη βόλτα, ή που απλά δε νοιώθει ακόμα έτοιμη να προχωρήσει. Είναι ο ίδιος που θα ξεστομίσει εύκολα τη δικαιολογία ”άντρας είμαι, τι να κάνω, δεν άντεξα”, ή ”τα ήθελε, αφού ήρθε” και ”έτσι που είχε ντυθεί”, ”καλά, μετά από τόσο καιρό το θυμήθηκε ότι την πίεσα τάχα;”
Ο θλιβερός εκείνος νευρασθενής που θα ξεσπάσει κάθε θυμό ή σύμπλεγμα του, μέσω λεκτικής ή πραγματικής βίας επάνω στη σύντροφό του, ενώ στην πραγματικότητα είναι ανίκανος να έχει ή να διαχειριστεί ένα γάμο ή μια οιαδήποτε σχέση συντροφικότητας.
Διαπίστωση τρίτη: ο κόσμος προχωρά, με ή χωρίς εμάς. Μπορεί να πλήρωσαν με το αίμα τους Η Ελένη της Ρόδου, η Καρολάιν της Αλοννήσου, η Δήμητρα της Λέσβου, οι γυναίκες που μετά από δεκαετίες καταπίεσης τελικά φονεύθηκαν από τους συνταξιούχους δυνάστες τους, η άμοιρη κοπέλα στη Φολέγανδρο, καθώς και τόσες άλλες, στις οποίες αφιερώνω κάθε λέξη και φράση του παρόντος άρθρου.
Μπορεί οι σύγχρονοι ιεροεξεταστές να απαιτούν τη γυναίκα σιωπηλή, δίχως δικαίωμα στην καταγγελία, στη διαμαρτυρία, στην άμβλωση, στην αυτόφωτη προσωπικότητα και, αύριο ποιος ξέρει, ίσως και στις σπουδές, στην επιλογή συζύγου και επαγγέλματος ή στην ψήφο.
Μπορεί ακόμα και να γίνει trend ενός νέου μεσαίωνα η σωματική καταπίεση του αδύναμου, γιατί - όσο και να ενοχλεί τα αραχνιασμένα μυαλά στα social ή στην πραγματική ζωή - ακριβώς περί αυτού πρόκειται.
Μπορεί ακόμα και η επίσημη Πολιτεία να αρνείται να αναγνωρίσει στο ποινικό της δίκαιο τον όρο ”γυναικοκτονία”, ώστε να επιβάλει κάθειρξη εφ′ όρου ζωής αντί μίας ισόβιας που ισοδυναμεί με λίγα έτη στο κελί.
Όμως η Ιστορία προχωρεί. Με ή χωρίς όσους κουβαλούν νοοτροπίες της ναφθαλίνης, το ξαναλέω. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Η σύγχρονη γυναίκα δεν είναι η ελληνίδα του 1950, που τελείωνε ένα δημοτικό και την πάντρευαν στα 16, που έπρεπε να συγχωρεί το κέρατο και να αντέχει τη συζυγική φάπα.
Είμαι βέβαιος ότι κάθε πατέρας κοριτσιού θα έχει σκεφτεί αυτά που γράφω και κάθε πατέρας αγοριού που θα έχει αντέξει να διαβάσει μέχρι εδώ θα έχει σκεφτεί “όχι το δικό μου το παιδί“.
Και οι δύο όμως ας γνωρίζουν τούτο, διότι το πλοίο της ανοχής έχει ήδη αρχίσει να στρίβει: στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, η ανθρώπινη συντροφικότητα θα προσλάβει μετα πασης βεβαιότητας νέα χαρακτηριστικά και θα ακολουθήσει διαφορετικές ατραπούς.
Και ας είναι αυτό το τελευταίο συμπέρασμα του παρόντος. Αποτελεί όαση αισιοδοξίας να βλέπει κανείς ότι οι νέες γυναίκες όλο και συχνότερα αρνούνται να μείνουν εγκλωβισμένες σε γάμους-δεσμωτήρια. Ότι διαλύουν άνευ ισόβιας παροχής ευκαιριών μια αρρωστημένη δήθεν κανονικότητα. Τούτο διότι οι μητέρες και γιαγιάδες τους είχαν πολύ λιγότερες ευκαιρίες για κάτι ανάλογο.
Για όσους τρομάζουν με την ιδέα της υπογεννητικότητας, της απαξίωσης του γάμου ως θεσμού και του ”θανάτου” της κλασικής μορφής της οικογένειας, ας γνωρίζουν ότι τα παραπάνω κακώς κείμενα θρέφουν και ενισχύουν όλες τις μεταμοντέρνες αυτές εκφάνσεις, υπό την έννοια της αποστροφής της νέας και μορφωμένης κοπέλας προς τη δέσμευση.
Τροφοδοτούν την επιφυλακτικότητα της τόσο, όσο διαιωνίζεται η κουλτούρα του κεκαλυμμένου μισογυνισμού. Νέες διέξοδοι στη σεξουαλικότητα και στο ελεύθερο συνευρίσκεσθαι είναι απλώς θέμα χρόνου και συρμού πότε θα εισαχθούν και θα αποκρυσταλλωθούν.
Γιατί, κακά τα ψέματα, η κάθε κοινωνική πτυχή αυτορρυθμίζεται όπου δεν επαρκεί πια το παρωχημένο έθος. Παλιά οποία γυναίκα δεν ήθελε να κάνει παιδί, αντιμετωπιζόταν περίπου ως ανώμαλη.
Όποια τεκνοποιούσε με δωρεά σπέρματος κακοχαρακτηριζόταν ως ανίκανη να βρει άντρα.
Όποια (από φόβο μην απολυθεί μόλις παντρευόταν) κατέψυχε τα ωάρια της για γονιμοποίηση τους αργότερα, χαρακτηριζόταν ως γεροντοκόρη και οποία υιοθετούσε, στιγματιζόταν συχνά ως λειψή. Τώρα πια τίποτα από όλα αυτά δε λέει κάτι στα περισσότερα νέα κορίτσια. Και ευτυχώς!
Η τεκνοποίηση δεν είναι αυτοσκοπός τους, η συζυγική υπακοή ηχεί στα αυτιά τους ως γραφική εμμονή.
Η νεοελληνική οπισθοδρόμηση σε οικογενειοκρατικά μοτίβα του περασμένου αιώνα, το πολύ-πολύ να κάνει αρκετές από αυτές να αποζητήσουν τη δημιουργία μιας οικογένειας εκτός των συνόρων της Ελλάδας. Ίσως χωρίς γυρισμό.
Συνεχίστε, λοιπόν, να βρίζετε και να χτυπάτε τα κορίτσια μας! Ασκήστε τους κάθε μορφή βίας! Σκοτώστε τα, κιόλας, με την πρώτη ευκαιρία αν προσέβαλαν το Bravado σας, δικαιολογώντας την ανανδρία σας με τη φράση “με τύφλωσε το πάθος που της είχα”. Κάντε τα να σιχαθούν την παλαιάς κοπής συντροφικότητα μια ώρα αρχύτερα.
Σας ευχαριστούμε όλοι εμείς οι ελεύθεροι άνθρωποι, που με τις σκοταδιστικές νοοτροπίες σας, επισπεύδετε την απαξίωση των πρακτικών μιας δεσποτικής μονογαμίας. Μιας σοβινιστικής πατριαρχίας και ενός μισογυνισμού, στα οποία νοσηρά απομεινάρια η μοντέρνα γυναίκα πλέον γυρνάει την πλάτη φεύγοντας μπροστά, αδιαφορώντας για το ποια θα βρεθεί να γεννήσει τα επόμενα “πρόβατα επί σφαγή”.
