Online VS offline: Οδεύοντας προς τη Διαφάνεια
Κάτι που πίο έντονα διαβρώνεται υπό αυτές τις συνθήκες που ζούμε είναι η έννοια του συνδεδεμένου και αποσυνδεμένου χρήστη.
Θολές γραμμές που τείνουν να καταργήσουν κάθε ετερότητά και να οδηγήσουν σε ένα διαφανές τώρα απαλλαγμένο από χαρακτηρισμούς Onlineκαι Offline. Με την ύπαρξη τόσο συσκευών συνδεδεμένων διαδικτυακά δίπλα μας, μπορούμε πράγματι να ισχυρισθούμε πως βρισκόμαστε offline;
Αρχικά ας αναλογιστούμε τη σημαίνει να είναι κανείς online.
Σημαίνει ότι βιώνει το τώρα, την πραγματικότητα αποκλειστικά ή σε συνδυασμό με κάποιο ψηφιακό μέσο ανταλλάσσοντας πληροφορίες και δεδομένα.
Είτε πρόκειται για την κατάσταση στην οποία ένα άτομα θα ακούσει τον ήχο ειδοποίησης για ένα νέο μήνυμα που είχε στο messenger ή στο teams είτε για την κατάσταση κατά την οποία το άτομο φοράει ένα ηλεκτρονικό ρολόι και καθώς τρέχει δέχεται μία βιντεοκλήση μπορούμε να πούμε ότι ο χρήστης είναι online.
Aκόμα και αν ο χρήστης δε χρησιμοποιεί άμεσα το κινητό του τηλέφωνο αλλά μπορεί να δεχθεί real time ειδοποιήσεις βρίσκεται σε ενεργή κατάσταση. Και αμέσως, με τη λήψη της ειδοποίησης γεννάται η αίσθηση επείγοντος ως προς την απάντηση. Ως προς την απόκριση με κάποιο τρόπο.
Ήδη έχουν γίνει προσπάθειες περιορισμού του χρόνου μπροστά από μία συσκευή.
Εφαρμογές δείχνουν το χρόνο που δαπανάτε μπροστά από μία άλλη εφαρμογή και σας επιτρέπουν να βάλετε χρονικούς περιορισμούς χρήσης.
Ακόμα επιλογές όπως «μην ενοχλείτε» ή «Μη λαμβάνεται ειδοποιήσεις» για συγκεκριμένα διαστήματα έρχονται ως άλλη πολιτοφυλακή να περιφρουρήσουν το χρόνο μας. Με τη διαφορά ότι πρέπει εμείς να την καλέσουμε.
Aς αποφασίσουμε ότι θα κλείσουμε τα κινητά μας για μία μέρα. Δε θα μπούμε από καμία πηγή στο διαδίκτυο. Είμαστε πράγματι offline;
H τεχνολογία έχει εισβάλλει για τα καλά στις ζωές μας. Σκοπίμως διατηρώντας αποστάσεις από κάθε μορφή δαιμονοποίησης άς αναρωτηθούμε πότε πραγματικά είμαστε offline.
Σταδιακά βαδίζουμε προς συνδεδεμένες συσκευές που δημιουργούν όχι μόνο ένα συνδεδεμένο σπίτι αλλά μία συνδεδεμένη χώρα ή ακόμα ένα συνδεδεμένο κράτος.
Η συνεργασία μεταξύ ανθρώπων, μηχανών και συσκευών σε ένα τεχνολογικό πλαίσιο κατά προβλέψεις των ειδικών θα αποτελεί το μελλοντικό status quo με σαφείς κοινωνικές προεκτάσεις.
Η ομοιογενής γκρίζα μάζα καταστάσεων/ στιγμών online και οffline δημιουργεί νέους κοινωνικούς καθολικούς κανόνες και αγωνίες.
Η προσπάθεια εκφράσεων ετερότητας γίνονται πάλι μέσα στα όρια της ομογενοποίησης και της κοινής κοινωνικής ορχηστρωμένης παράστασης.
Ο σύγχρονος άνθρωπος βρίσκεται αντιμέτωπος με αυτό που δεν έχει μπροστά του. Με αυτό που δείχνει ως τώρα. Με αυτό που απεγνωσμένα νιώθει την ανάγκη να προβάλλει-παρουσιάσει ως τώρα και για το αύριο που κλέβει χρόνο από το τώρα.
Ένας ναυαγός είναι αντιμέτωπος με τη φύση, με το σώμα του, με τον υλικό κόσμο. Φυσικά υπάρχει και ο κοινωνικός κόσμος ο οποίος όμως δεν τον απασχολεί διαρκώς.
Η κοινωνική αγωνία ετερότητας και διάκρισης ίσως εντείνεται με την τεχνολογία σαφώς στο ομογενοποιημένο πλαίσιο που θεμελιώνει η τεχνολογία.
Κάτι που κατάφερε η τεχνολογία είναι να μας απασχολεί διαρκώς ο κοινωνικός κόσμος και αυτό να οδηγεί σε αύξηση των εγωκεντρικών διαθέσεων αντί των συλλογικών.
Γιατί όταν έχεις συνέχεια το κοινωνικό να σε κυνηγάει όντως online νιώθεις ποιο έντονο το άγχος να ξεχωρίσεις. Την ταυτοτική αγωνία που επιζητά ανακούφιση με διαφόρους τρόπους.
Εύλογα βέβαια θα ισχυρισθεί κάποιος ότι πάντα είμαστε online στη ζωή και στον περίγυρο γενικότερα.
Ακόμα και αν κοιμόμαστε και ακούσουμε έναν περίεργο ήχο που θα μας κάνει να σηκωθούμε είμαστε σε μία επαγρύπνηση για ερεθίσματα.
Φυσικά θα συμφωνήσω αντιτιθέμενος όμως με τα επιχειρήματα του εύρους των ερεθισμάτων, της ποιότητας και της συχνότητας τους.
Με τους παραπάνω συλλογισμούς απώτερος σκοπός μου είναι να καταλήξω στο ότι ο λελογισμένος περιορισμός του διαστήματος που είμαστε συνδεδεμένοι δε σημαίνει ούτε πικρία, ούτε παραίτηση.
Σημαίνει ελεύθερος προσωπικός χρόνος οπού δε θα υπάρχει διάσπαση, κοινωνικό άγχος και αγωνίες απόδειξης, αγωνίες προβολής και αγωνίες αποδεκτής έκφρασης.
