Πώς ζω χωρίς λεφτά!
Η Συριανή προγιαγιά μου, έλεγε: «Πράμα έχεις, έννοια έχεις». Να μην ξέρεις τι θα πει Εφορία, λογαριασμοί, έξοδα συντήρησης, ενοίκιο, τράπεζα, πολεοδομία, σούπερ μάρκετ. Να μη χρησιμοποιείς χρήματα για πέντε, έξι, δέκα μέρες στη σειρά. Να μην τα βλέπεις πουθενά, να μην τα αγγίζεις, κανείς να μη μιλά γι’ αυτά, κανείς να μη σου ζητά να του δώσεις. Ειδικά έπειτα από δύο συνεχόμενα χρόνια στην Ελλάδα του Μνημονίου, η ανακούφιση είναι απερίγραπτη. Αναρωτιέμαι μήπως έχω ανακαλύψει μια νέα μορφή ψυχοθεραπείας: απεξάρτηση από τα χρήματα για άτομα που πάσχουν από στρες ή κατάθλιψη, η οποία προκαλείται από αιτίες που σχετίζονται με αυτά. Το γκουγκλάρω εδώ και λίγο καιρό και δεν βρίσκω τίποτα παρόμοιο.
Αυτή είναι η «ιδέα» στα κιμπούτς. Δεν είσαι υπάλληλος, αλλά μέτοχος. Εργάζεσαι σκληρά οκτώ ώρες τη μέρα, έξι μέρες την εβδομάδα και, για αντάλλαγμα, έχεις δωρεάν όλα τα αγαθά: στέγη, φαγητό, παροχές, υγεία, εκπαίδευση, είδη πρώτης ανάγκης. Σαν να ζεις μια αιώνια παιδική ηλικία, όπου άλλοι φροντίζουν τα πάντα για σένα – κι εσύ πρέπει, απλά, να πηγαίνεις στο σχολείο. Επιπλέον, αν η επιχείρηση έχει κέρδη, ο κάθε μέτοχος της κομμούνας θα πάρει ένα αξιοπρεπές μέρισμα κάθε μήνα, για να το κάνει ό,τι θέλει (ρούχα, διακοπές, 52 ίντσες κτλ.). Το μέρισμα είναι το ίδιο για όλους, από την 50χρονη οικονομική διευθύντρια, μέχρι τον 23χρονο κηπουρό. Επιτυχημένος αναρχοσοσιαλισμός σε επίπεδο μικροκοινότητας, όπου όλοι είναι ίσοι, σε κανέναν δεν ανήκει τίποτα, όλοι παίρνουν τα ίδια, αλλά όλοι ζουν ευτυχισμένοι, σε συνθήκες πεντάστερου. Έτσι βγήκε και το παρατσούκλι του Γιοτβάτα, του κιμπούτς όπου ζω, στο Ισραήλ: «Το Club Med των Κιμπουτσίμ».
Οι υπόλοιποι, μη μέτοχοι, που ζούμε και εργαζόμαστε εδώ (φοιτητές, εθελοντές, φαντάροι, νέοι άνεργοι, πολιτικοί πρόσφυγες, εβραίοι της διασποράς κα.) παίρνουμε απλά ένα «χαρτζιλίκι», αλλά και, πάλι, τι να τα κάνεις τα λεφτά; Δεν χρειάζονται. Η ζωή είναι πολύ καλύτερη χωρίς αυτά και χωρίς τις «έννοιες» που τα συνοδεύουν. Το μυαλό είναι ελεύθερο να ανθίσει, δεν αναλώνεται σε καθημερινές βλακείες. Το μοναδικό μου έξοδο πια είναι το τσιγάρο, αλλά κι αυτό σύντομα το κόβω. Είναι το τελευταίο που ‘χει μείνει για να νιώσω τελείως και πραγματικά ελεύθερος.
* Ο Αχιλλέας Μ. Πεκλάρης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Καταγράφει τις εμπειρίες του από τη ζωή στο κιμπούτς στο http://exodus2013.blogspot.co.il/
Από το protagon.gr
