Η Ελλάδα χρειάζεται να αποκτήσει στρατηγικό σχεδιασμό ως φιλοσοφία και ως πρακτική
Υπάρχει μια παρανόηση αναφορικά με την τεχνοκρατική αντίληψη της πολιτικής. Το κράτος δεν είναι εταιρεία ούτε διοικείται από CEO. Η πολιτική πρακτική έχει λαμβάνειν από τα εγχειρίδια του ιδιωτικού τομέα αλλά πρέπει να γίνει κατανοητός ο διαφορετικός τρόπος λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού.
Το κράτος λειτουργεί ως οργανισμός με συγκεκριμένη κουλτούρα η οποία έχει εμπεδωθεί εδώ κ χρόνια. Το να επιστρατεύεται ένας τεχνοκράτης δεν είναι πανάκεια για την επίλυση των χρόνιων παθογενειών.
Χρειάζεται γνώση του τρόπου λειτουργίας του μηχανισμού αφενός, αφετέρου πολιτική βούληση ώστε να ξεπεραστούν τα εμπόδια της γραφειοκρατικής πολιτικής. Πριν από δύο χρόνια, έγραψα για το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας ότι και να ιδρυθεί. χωρίς κατάλληλη οργανωσιακή κουλτούρα. δεν θα επιτύγχανε το εγχείρημα. (Πλέον δεν τίθεται καν στον δημόσιο διάλογο το ζήτημα σύστασης μιας τέτοιας δομής).
Η Ελλάδα στερείται πρωτίστως φιλοσοφίας σχεδιασμού. Και αυτό συντηρείται λόγω παγιωμένης παλαιοκομματικής παρωχημένης νοοτροπίας που αρέσκεται σε εύκολες λύσεις της στιγμής.
Η κάκιστη νοοτροπία σ′ όλα τα επίπεδα και η ανυπαρξία σχεδιασμού προκρίνει την επικοινωνιακή διαχείριση και την μετάθεση ευθυνών. Αυτό συνιστά την επαχθέστερη μορφή πολιτικής κατά τον περίφημο Αμερικανό στρατηγό Τζωρτζ Πάτον.
Αναφορικά με τον σχεδιασμό, ενδεικτικά δύναται να τεθούν ορισμένα ερωτήματα: Υπάρχει υπολογισμός εκ των προτέρων, των απαιτήσεων της κινητοποίησης του μηχανισμού; Της δυνατότητας εφεδρειών βάσει εναλλακτικού πλάνου; Του χρόνου που θα χρειαστεί η συνδρομή τους λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιομορφίες του οδικού δικτύου λ.χ;
Απαιτείται μεταρρύθμιση βάσει ενός καθολικού προτύπου με σχεδιασμό που θα διέπεται από ξεκάθαρο χρονικό ορίζοντα και συγκεκριμένες οργανωτικές διαδικασίες.
