Πέντε πολύ έντονες συνέπειες της Ομικρον που νιώθουμε τώρα στο επαγγελματικό μας περιβάλλον
Είναι το τρίτο ημερολογιακό έτος της πανδημίας του κορονοϊού, η παραλλαγή Ομικρον εξαπλώνεται και πολλοί από εμάς φτάνουμε στα όριά μας με τις δουλειές μας.
Στις αρχές Ιανουαρίου, οι ΗΠΑ ανέφεραν 1,5 εκατομμύριο κρούσματα κορονοϊού σε μια μέρα, σημειώνοντας νέο ρεκόρ. Η εξαιρετικά μεταδοτική παραλλαγή της Ομικρον έχει εξαπλωθεί σε χώρους εργασίας, κλειστά ή άδεια σχολεία, συντετριμμένους εργαζόμενους στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης και, για μερικούς ανθρώπους, έχει καθυστερήσει περαιτέρω ή άλλαξε τα σχέδιά τους για την προσωπική εργασία.
Εάν νιώθουμε απογοήτευση, εξάντληση ή σύγχυση από αυτή την εξαιρετικά μεταδοτική έκρηξη της COVID, δεν είμαστε μόνοι. Να είναι μερικές από τις σημαντικότερες επιπτώσεις που μπορεί να αισθανόμαστε αυτή τη στιγμή στη δουλειά μας:
1. Τώρα πια πιστεύουμε ότι η COVID-19 ήρθε για να μείνει
Περισσότεροι εργαζόμενοι συμβιβάζονται με την ιδέα ότι η COVID-19 ήρθε για να μείνει. Η μεγάλη πλειοψηφία (71%) των 1.000 εργαζομένων στις ΗΠΑ που ερωτήθηκαν πρόσφατα από την εταιρεία διαχείρισης εμπειρίας Qualtrics είπαν ότι δεν πιστεύουν ότι η COVID θα εξαφανιστεί ποτέ και το 39% δήλωσε ότι θα ήθελε οι εργοδότες τους να σταματήσουν να κάνουν πολιτικές επιστροφής στο γραφείο με βάση την ιδέα ότι η COVID θα εξαφανιστεί τελικά.
Ως αποτέλεσμα, περισσότεροι εργαζόμενοι παλεύουν με τη διαχείριση της σταδιοδρομίας τους εν μέσω μιας αόριστης πανδημίας. Η προπονήτρια καριέρας Νάντια Ντε Αλα λέει ότι μια ερώτηση που της απευθύνουν συνέχεια οι πελάτες της είναι πώς μπορούν και να αντιμετωπίσουν τη συνεχιζόμενη πανδημία και το «χάος του κόσμου», ενώ παράλληλα προσπαθούν να καλλιεργήσουν τις φιλοδοξίες της καριέρας και της ζωής τους και να αξιοποιήσουν στο έπακρο ευκαιρίες (που ενδεχομένως να τους παρουσιάζονται).
«Οι πελάτες μου προσπαθούν συνεχώς να παραμείνουν φιλόδοξοι ως προς την καριέρα και την ζωή τους, ενώ ταυτόχρονα διαχειρίζονται την πραγματικότητα ότι εξακολουθούν να ζουν σε μια πανδημία και να (προσπαθούν να) επουλώνουν τις πληγές της», λέει.
2. Νιώθουμε πιο χαμένοι από ποτέ για το τι περιμένουν από εμάς στη δουλειά
Για πρώτη φορά σε περισσότερο από μια δεκαετία, το ποσοστό των εργαζομένων στις ΗΠΑ έφτασε σε νέο χαμηλό ποσοστό, με μόλις το 34% των εργαζομένων να δηλώνουν ότι αισθάνονται αφοσιωμένοι στη δουλειά τους και το 16% να δηλώνουν ότι είναι ενεργά αποδεσμευμένοι, σύμφωνα με έρευνα ου διενήργησε η Gallup σε 57.022 εργαζόμενους πλήρους και μερικής απασχόλησης που πραγματοποιήθηκε κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2021. Η Gallup ορίζει τους αφοσιωμένους υπαλλήλους ως εκείνους που έχουν «σαφήνεια προσδοκιών, ευκαιρίες για εξέλιξη και οι απόψεις τους υπολογίζονται στο εργασιακό (τους) περιβάλλον».
Ένας λόγος για τον οποίο πολλοί από εμάς αποχωρούν αυτήν τη στιγμή; Υπάρχει μεγαλύτερη έλλειψη σαφήνειας σχετικά με το τι περιμένει η διοίκηση από την καθημερινή απόδοση των εργαζομένων αυτή τη στιγμή εν μέσω του κύματος της Ομικρον, ανησυχίες σχετικά με τις εντολές ως προς τον εμβολιασμό και νέοι ή λιγότεροι υπάλληλοι, θεωρούν οι ερευνητές της Gallup.
Στις αρχές του 2020, το 49% των εργαζομένων δήλωσαν ότι συμφωνούσαν απόλυτα ότι ο προϊστάμενός τους τούς κρατούσε ενήμερους για το τι συνέβαινε στον οργανισμό τους, αλλά η Gallup ανέφερε ότι ο αριθμός αυτός έπεσε στο 36% μέχρι το τέλος του 2021. Το τέλος του περασμένου έτους συνέπεσε επίσης με υψηλότερα ποσοστά διακοπής της δουλειάς. Περισσότεροι από 4,5 εκατομμύρια Αμερικανοί εγκατέλειψαν τη δουλειά τους τον Νοέμβριο, σε σύγκριση με 4,2 εκατομμύρια τον Οκτώβριο.
Οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης, ειδικότερα, έχουν φθάσει στα όριά τους με τις ελλείψεις προσωπικού και επιθετικούς ασθενείς που αρνούνται τα εμβόλια.
«Οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης είχαν την μικρότερη αίσθηση από ποτέ ότι κάποιος στη δουλειά τους νοιάζεται για εκείνους, κάποιος ενθαρρύνει την ανάπτυξή τους», έγραψε ο Τζιμ Χάρτερ, επικεφαλής επιστήμονας της Gallup για τη διαχείριση του χώρου εργασίας. «Οι μάνατζερ είχαν την πιο απότομη πτώση στην αίσθηση ότι έχουν ξεκάθαρες προσδοκίες και κάποιον που ενθαρρύνει την ανάπτυξή τους».
3. Νιώθουμε πιο άκαμπτοι σχετικά με την (διαπραγμάτευση) της ανάγκης μας για ευελιξία
Η ψυχοθεραπεύτρια Σάνον Γκαρσία λέει ότι οι πελάτες που είχαν την ευκαιρία να εργαστούν εξ αποστάσεως εκφράζουν μεγαλύτερες προσδοκίες για ευελιξία σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο κάνουν τη δουλειά τους.
«Υπήρξαν προσαρμογές στη φροντίδα των παιδιών και εξισορρόπηση του προγράμματός τους με αυτό του συντρόφου τους. Αυτές οι αλλαγές ξεπερνούν την πανδημία τώρα. Ήταν μια πλήρης αλλαγή ζωής», λέει η Γκαρσία. «Μπαίνουμε στο τρίτο έτος αυτής της νέας ζωής και πολλοί άνθρωποι δεν είναι πρόθυμοι ή δεν μπορούν να εγκαταλείψουν αυτό που έχουν δημιουργήσει κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου».
Αλλά οι επιχειρήσεις είναι επίσης απρόθυμες να εγκαταλείψουν τους εργαζομένους - και οι πρόσφατα συντομευμένες κατευθυντήριες γραμμές απομόνωσης του CDC έχουν σχεδιαστεί για να ωθήσουν τους ανθρώπους να επιστρέψουν στην εργασία τους γρηγορότερα από ποτέ μετά από μόλυνση από COVID. Καθώς η Ομικρον προκαλεί ελλείψεις προσωπικού, περισσότεροι υπάλληλοι, από το προσωπικό των εστιατορίων μέχρι τους δασκάλους, λένε ότι δεν διαθέτουν τους πόρους και την υποστήριξη που χρειάζονται για να (λειτουργήσουν με τρόπο που να) επιβραδύνει την εξάπλωση της COVID-19.
Οι άνθρωποι σημειώνουν πότε οι εργοδότες τους συμπεριφέρονται σαν να έχουν ξαναγίνει τα πράγματα όπως ήταν πριν και είναι όλο και πιο έτοιμοι να φύγουν εάν οι αξίες της εταιρείας δεν ευθυγραμμίζονται με τις δικές τους.
«Πιστεύω ότι αυτό που πρέπει να καταλάβουν οι εργοδότες είναι ότι αυτές οι αλλαγές στη ζωή γύρω από την εργασία από το σπίτι δεν θα καταλήξουν να είναι προσωρινές. Η ζωή προχωρά και οι άνθρωποι τις χρειάζονται αυτές τις αλλαγές για να νιώσουν ότι εισπράττουν σεβασμό», λέει η Γκαρσία.
4. Δυσκολευόμαστε να κάνουμε εργασίες που χειριζόμασταν πιο εύκολα.
Αν δυσκολευόμαστε να συγκεντρωθούμε ή να ασχοληθούμε με έργα που κάναμε στο παρελθόν, δεν είμαστε μόνοι.
«Μια από τις μεγαλύτερες αλλαγές που έχω ακούσει τους πελάτες να περιγράφουν είναι η αλλαγή της αντοχής και της ικανότητάς τους να αναλαμβάνουν τόσα έργα ή καθήκοντα όπως παλιά», λέει η Αϊμέ Μοντερρόσα, αδειοδοτημένη κλινική κοινωνική λειτουργός με έδρα το Λος Άντζελες. «Ακούω τους ανθρώπους να σημειώνουν (ότι νιώθουν) περισσότερη κούραση, περισσότερα προβλήματα σχετικά με τον ομιχλώδες εγκέφαλο και/ή τη συγκέντρωση και τη συνολική αποσύνδεση».
Η Μοντερρόσα λέει ότι περισσότεροι από τους πελάτες της αισθάνονται ότι δεν μπορούν ή δεν θέλουν καν να συμβαδίσουν με ένα γρήγορο εργασιακό περιβάλλον και ως αποτέλεσμα αντιμετωπίζουν άγχος για την απόδοση της εργασίας.
Μερικοί από αυτούς, λέει η ίδια, νιώθουν δυσαρέσκεια για τους εργοδότες και τους πελάτες που δεν λαμβάνουν υπόψη καμία από τις τεράστιες απώλειες και μεταβάσεις που έχουν συμβεί και συνεχίζουν να συμβαίνουν στους ανθρώπους ως αποτέλεσμα της πανδημίας.
5. Αισθανόμαστε μεγαλύτερη πίεση να εργαστούμε έχοντας «ήπιο» COVID.
Η εξαιρετικά μεταδοτική παραλλαγή Ομικρον, το κυρίαρχο στέλεχος του ιού στις ΗΠΑ αυτή τη στιγμή, έχει χαρακτηριστεί ως «ηπιότερη ασθένεια». Αλλά μόνο και μόνο επειδή μπορεί να μην χρειάζεται να νοσηλευτούμε δεν σημαίνει ότι πρέπει να πιέζουμε τον εαυτό μας να εργαστεί.
Δυστυχώς, αυτό το μήνυμα δεν «περνάει» στους εργαζόμενους ή στους διευθυντές τους.
Η συμβουλευτική ψυχολόγος Σίσελι Χόρσαμ - Μπράθγουέιτ λέει ότι έχει σημειωθεί μια ανησυχητική τάση πελατών που δεν δίνουν στον εαυτό τους ελεύθερο χρόνο για να αναρρώσουν σωματικά ή διανοητικά από την COVID-19.
«Αυτό το στέλεχος της COVID για μερικούς τους κάνει να έχουν λιγότερο σοβαρά συμπτώματα ίσως από προηγούμενες παραλλαγές, αλλά ο άρρωστος είναι άρρωστος, επομένως ενθαρρύνω τους ανθρώπους να κάνουν ό,τι πρέπει να κάνουν για να φτάσουν στο σημείο της ευεξίας και να μην βιάζονται», λέει. «Βλέπω ανθρώπους που λένε, ”Ω, δεν είναι τόσο κακό, μπορώ απλώς να το αντιμετωπίσω”».
Δυστυχώς, η πίεση για εργασία ενώ είσαι άρρωστος δεν είναι κάτι που συμβαίνει εσωτερικά απλώς. Μπορεί επίσης να προέρχεται από εργοδότες που δεν ενθαρρύνουν τους εργαζομένους να πάρουν αναρρωτική άδεια.
Οι εργαζόμενοι πολύ συχνά αναφέρουν ότι αισθάνονται αναγκασμένοι να επιλέξουν μεταξύ της υγείας τους και του μισθού τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας.
Σε μια έρευνα του φθινοπώρου του 2021 με χαμηλόμισθους ωρομίσθιους που διεξήχθη από τον κοινωνιολόγο του Χάρβαρντ Ντάνιελ Σνάιντερ, το 65% των ανθρώπων που δήλωσαν ότι ένιωσαν άρρωστοι κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της πανδημίας ανέφεραν ότι εργάζονταν ενώ είχαν συμπτώματα, αναφέροντας επίσης ότι φοβούνταν να δηλώσουν ότι είναι άρρωστοι ή (να πουν) «αφήστε με να ηρεμήσω συνάδελφοι».
Η Χόρσαμ - Μπράθγουέιτ ενθαρρύνει τους ανθρώπους που αισθάνονται την ανάγκη να εργαστούν ενώ είναι άρρωστοι να αξιολογήσουν τι μπορεί να (τους) ανατεθεί και να δουν την αποκατάσταση της υγείας τους ως μια πράξη επ′ ωφελεία όχι μόνο του εαυτού τους αλλά της οικογένειας και της κοινότητάς τους.
«Υπενθυμίζω στους ανθρώπους ότι παίρνουμε καλύτερες αποφάσεις και έχουμε τη δυνατότητα να έχουμε πρόσβαση σε ό,τι γνωρίζουμε σχετικά με την ανταπόκριση με σωστό και δίκαιο τρόπο, όσο λιγότερο αγχωμένοι και τόσο πιο καλά είμαστε», είπε. «Είναι κακό όχι μόνο για εμάς τους ίδιους αλλά και για τους ανθρώπους με τους οποίους συνδεόμαστε αν εργαζόμαστε ενώ δεν είμαστε καλά».
