Αρχαίο έθιμο η λατιφούντια πολιτική της κυβέρνησης (της λαογράφου Παρθένας Τσοκτουρίδου)
Η κυβέρνηση ακολουθεί τα βήματα του αρχαίου διαχρονικού λατιφούντιου εθίμου, τύπου και μοντέλου Ευρωπαϊκού, χρονολογίας 4ου αι. π.Χ. με 2ου αι. μ.Χ., το οποίο και θέτει σε εφαρμογή με αναπροσαρμογή, φορτώνοντας την πλάτη του ελληνικού λαού με χρέη τόσο μεγάλα, ώστε να αδυνατούν οι Έλληνες από κάποιο σημείο και μετά να διατηρούν πλέον ακόμη και τις ίδιες τις ιδιοκτησίες τους, οι οποίες σημειωτέον δεν τους χαρίστηκαν, αλλά τις απέκτησαν με πολύ κόπο, θυσίες και αίμα.
Ανοίγουν οι πολιτευτές τον δρόμο προς την αυτοκρατορία του ΔΝΤ, ωφελημένοι ποσώς από τη δυστυχία των αποκαλούμενων γι' αυτούς «χωρικών», θεωρώντας τους εαυτούς τους ως ανθρώπους ευγενείς και υψηλής καταγωγής, οι οποίοι δεν μπορούν βέβαια να ασχολούνται με εμπορικές και γεωργικές δραστηριότητες, όπως οι δούλοι, διότι αυτό δεν είναι αξιοπρεπές στην ανώτατη τάξη τους και στην ευπρέπεια των ηθών τους.
Είναι βεβαίως απόλυτα όμως επιτρεπτό και αξιοπρεπές να αυξήσουν τον πλούτο των «αριστοκρατών» με τη διαρπαγή της περιουσίας του ελληνικού λαού, την οποία μέλλουν να καταντήσουν βοσκότοπους, οι οποίοι θα διακρίνονται σε τρεις κατηγορίες: καλούς, μέτριους και φτωχούς.
Συμβάλλουν, λοιπόν, στο να αλλάξει η φυσιογνωμία της Ελλάδας σε αρκετά μεγάλο βαθμό, αναπτύσσοντας τους δούλους σε εκατοντάδες χιλιάδων, που θα υπηρετούν τη διογκωμένη γραφειοκρατία των φόρων του κράτους και θα εκτελούν χειρωνακτικές εργασίες στα πρώην αγροκτήματα τους, στα πρώην ορυχεία τους, στις πρώην οικοδομές τους, στα πρώην δημόσια έργα.
Θα υπηρετούν σαφώς ως οικιακοί υπηρέτες τους ξενόφερτους αφέντες τους, ξεσκονίζοντας και πλένοντας με ακρίβεια χορδισμένης μηχανής τα υποδήματα και τα ενδύματα τους, καθώς επίσης γυαλίζοντας κι εκτελώντας κάθε ανήθικο στάδιο προσωπικής υπηρεσίας προς τέρψη κι ευχαρίστηση των αφεντάδων τους, ανάλογα βέβαια πάντα με τον αφέντη στον οποίο θα υποπέσουν κι από τον οποίο θα κριθεί πόσο ανυπόφορη και δυσβάστακτη θα είναι η μίζερη ζωή τους.
Διότι σύμφωνα με τους νέους κτηνώδεις νόμους που μέλλουν να προσαρμόσουν, ο δούλος θα είναι ένα τίποτα. Θα ξυλοκοπιέται από τον αφέντη του, θα βασανίζεται, θα σταυρώνεται. Κι αν κάποιος δούλος ισχυριστεί πως είναι ελεύθερος και τολμήσει να σκοτώσει τον αφέντη του, τότε θα θεωρούνται συνένοχοι κι όλοι οι άλλοι δούλοι και θα φονεύονται κι οι ίδιοι προς τιμωρία, παραδειγματισμό και συμμόρφωση.
Το νέο «δουλικό» σύστημα θέλει τον κόσμο συνωστισμένο στις πόλεις να αναζητά εργασία και τροφή και να ζητιανεύει παρακαλώντας μα και φιλώντας τα πόδια των πλουσίων. Τους θέλει ακόμη και ως κατοίκους ασφαλώς ευτελούς κατασκευής διαμερισμάτων, κατά προτίμηση ξύλινων ή λαμαρινένιων παραγκών, χτισμένων σε στενούς δρόμους και σοκάκια πάρκων, έτσι ώστε από τα παράθυρα να μπορούν να σφίγγουν τα χέρια των γειτόνων τους σ' ένδειξη αλληλεγγύης και συμπαράστασης στα δεινά τους και με μια σπίθα φωτιά να καούν όλοι μαζί κατά συνοικίες όταν οι ισχυροί το επιδιώξουν.
Είναι ακριβώς ένα σύστημα που θα κάνει τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους. Θέλει το κοινωνικό χάσμα να βαθαίνει, μη λαβαίνοντας όμως υπόψη τις πιθανότητες μιας εκρηκτικής εξέγερσης. Μιας εξέγερσης, με γενική αναστάτωση, καθοδηγούμενη από το δικό της λαϊκό δικτάτορα, ο οποίος προκειμένου να ανακουφίσει τη μέλλουσα αθλιότητα των μαζών, θα κάνει ίση κατανομή του πλούτου στους φτωχούς με αιματηρές διαμάχες και μάχες. Ίσως τότε διαπιστώσουν οι «αριστοκράτες» του πλούτου πως η θέση των πολιτών, που τους θεωρούν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, δεν είναι ισότιμη μαζί τους (και γιατί να είναι κατ' αυτούς;). Ίσως τότε πάψουν να αποδέχονται τα αιτήματα των συμμάχων τους του ΔΝΤ και αποδώσουν πλήρη δικαιώματα σε όλον το λαό (απίθανο φαντάζει, αλλά.ποιος ξέρει; όπως είπε και ο Χέμινγκγ Γουέη στο τέλος της διατυπωμένης φράσης του: «Αύριο είναι μια καινούρια μέρα. Ίσως είμαστε τυχεροί. Ποιος ξέρει;)»
Σ' αυτούς τους καιρούς της οξείας κρίσης, όπως είναι αντιληπτό, ο λαός ανταλλάσσει και πρέπει να ανταλλάσσει ανήσυχα βλέμματα. Η λατιφούντια και δολοπλόκος πολιτική της διεφθαρμένης καθ' όλα κυβέρνησης και συγκυβέρνησης δεν συμβάλει καθόλου στα μόνιμα προβλήματα του λαού, που η ίδια του τα επέβαλλε με σκληρούς νόμους και άδικες ρυθμίσεις, παγιδεύοντας τον και οδηγώντας τον σε αδιέξοδες καταστάσεις (π.χ. αυτοκτονίες, μεταναστεύσεις, συνειδητή παράδοση ή καταστροφή περιουσιακού υλικού κλπ).
Η δουλεία των Ελλήνων, που σαλπίζει ερχόμενη μετά δόξας, όπως μπορεί να συμπεράνει κανείς, είναι αναπόφευκτη. Και όσοι από τους πολιτευτές θ' ανεβαίνουν στον θρόνο της εξουσίας από δω και στο εξής, είναι πλέον σίγουρο πως θα αυξάνουν ακόμη περισσότερο το δημόσιο χρέος, επειδή η άνοδος τους σ' αυτήν θα είναι ακόμη πιο πολυδάπανη, εφόσον θα ξοδεύουν μυθώδη ποσά για την εξαγορά ψήφων, χρησιμοποιώντας διάφορα κόλπα και τεχνάσματα σε βάρος του ελληνικού λαού.
Και ένα απ' αυτά είναι η περίφημη τέχνη της πολιτικής ρητορικής των «αριστοκρατών», την οποία παρουσιάζουν ως ειδυλλιακή για τον λαό με «άρτο και θεάματα» και την οποία έχουν σπουδάσει μαθησιακά να πιπιλίζουν ως καραμέλα από πολύ μικροί για να ξεσηκώνουν τον εξαθλιωμένο και πεινασμένο όχλο, τον οποίο καταφέρνουν εκάστοτε να άγουν και να φέρουν όπου φυσάει ο δικός τους άνεμος.
Οι ισχυροί του πλούτου από πάντα, αλλά ειδικά και επί των ημερών μας, είναι η μελλοντική απειλή των κρατικών και ιδιωτικών υπαλλήλων, των εργαζόμενων όλης της χώρας. Οι λαμπροί και πνευματικοί άνθρωποι με τα φωτεινά πνεύματα, οι προστάτες της ελευθερίας, είναι αναπόφευκτο ότι θα περιοριστούν ή θα σβήσουν μπροστά στους προστάτες της νέας «θεϊκής» αυτοκρατορίας του πλούτου, του οποίου οι εκπρόσωποι και αντιπρόσωποι θα ακούν σιωπηλοί, ατάραχοι κι αδιάφοροι.
Οι δε καλλιτέχνες της ευαισθησίας και της φτωχολογιάς του λαού σαφώς τείνουν να υποκύψουν με κολακείες στη ματαιοδοξία των πλουσίων, απεικονίζοντας και φιλοτεχνώντας τα πορτρέτα τους μη ρεαλιστικά, (περούκα στη φαλάκρα, ψεύτικα ματοτσίνορα, φρύδια, κόψιμο κοιλιάς κλπ) για την απόκτηση της εύνοιας τους, για ένα κομμάτι ψωμί - κι εκείνο ξερό - αποζητώντας την προστασία τους, αδύναμοι και άβουλοι, κάνοντας σωρούς παραχωρήσεων και υποκλίσεων.
Και για να μη μακρηγορούμε και κάποτε επιτέλους να φθάσουμε στο «δια ταύτα», δυστυχώς πρέπει να πούμε πως ελάχιστοι κλέφτες του δημοσίου χρήματος κλπ. (μετρημένοι στα δάχτυλα) που είναι υπεύθυνοι για την κατάντια της χώρας μας τιμωρήθηκαν στην Ελλάδα. Και η λατιφούντια πολιτική καλά κρατεί...ως αρχαίο έθιμο.
