Στα καταφύγια του Ναγκόρνο Καραμπάχ - Περιμένοντας τα νέα ενώ έξω πέφτουν βόμβες
Ο πόλεμος για τους κατοίκους του Ναγκόρνο Καραμπάχ ή Αρτσάχ δεν είναι κάτι μακρινό και αόριστο, που συμβαίνει πάντα κάπου αλλού και πολύ περισσότερο δεν είναι μόνο εικόνες αναρτημένες στα social media, videogame, ή σκηνές από ταινίες.
Με τον τελευταίο πόλεμο να ’χει τελειώσει μόλις το 1994 αφήνοντας πίσω 30.000 νεκρούς και τις εντάσεις και εχθροπραξίες με το Αζερμπαϊτζάν να αναζωπυρώνονται συχνά πυκνά όσοι ζουν στην αποσχειθήσα περιοχή ξέρουν τι σημαίνει πόλεμος. Επειδή πολέμησαν, επειδή αποχαιρέτησαν αγαπημένους, επειδή έκλαψαν για το χαμό τους, επειδή όσο έπεφταν οι βόμβες κρατούσαν σφιχτά τα παιδιά τους αγκαλιά και παρακαλούσαν να ζήσουν.
Όλα αυτά ξαναζούν οι κάτοικοι του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Οι άνδρες έφυγαν για να πολεμήσουν μετά την γενική επιστράτευση και οι ηλικιωμένοι οι γυναίκες και τα παιδιά έμειναν πίσω.
Οι περισσότεροι περνούν ώρες στα καταφύγια- κάποια εκ των οποίων είναι αυτοσχέδια, άλλοι στα υπόγεια των σπιτιών περιμένοντας νέα για τις εχθροπραξίες και για τους δικούς τους ενώ έξω πέφτουν οι βόμβες.
Οι δρόμοι της πρωτεύουσας του Ναγκόρνο Καραμπάχ, Στεπάνακερτ αδειάζουν για ώρες ενώ τα νοσοκομεία άρχισαν να γεμίζουν από τραυματίες πολλοί εκ των οποίων είναι άμαχοι, ακόμη και παιδάκια, αλλά και στρατιώτες.
Κάποιοι προσπαθούν να φύγουν με κάθε τρόπο. Στοιβάζονται μέσα σε ΙΧ φίλων ή συγγενών, κάνουν ωτοστόπ και κατευθύνονται προς το Γιερεβάν της Αρμενίας για να γλιτώσουν.
Πολλοί άλλοι μένουν πίσω. Όπως σε όλες αυτές τις φωτογραφίες κυρίως από το Στεπανακερτ που αποτυπώνουν τη ζωή στα καταφύγια.
