Πότε τα εμβάσματα από το εξωτερικό θεωρούνται προσαύξηση περιουσίας
Η υπόθεση αφορούσε φορολογούμενο ο οποίος μετέφερε σημαντικά χρηματικά ποσά από την Ελλάδα στην Ελβετία και στη συνέχεια τα επανέφερε.
Το Συμβούλιο της Επικρατείας επιβεβαίωσε με πρόσφατη απόφασή του ότι τα εμβάσματα που προέρχονταν από το εξωτερικό και των οποίων η πηγή δεν μπορούσε να αποδειχθεί επαρκώς από τον φορολογούμενο συνιστούσαν προσαύξηση περιουσίας και, κατά συνέπεια, υπόκειντο σε φορολόγηση στην Ελλάδα.
Η υπόθεση αφορούσε φορολογούμενο ο οποίος μετέφερε σημαντικά χρηματικά ποσά από την Ελλάδα στην Ελβετία και στη συνέχεια τα επανέφερε, υποστηρίζοντας ότι τα ποσά αυτά είχαν ήδη φορολογηθεί στη χώρα κατοικίας του. Προέβαλε τον ισχυρισμό ότι ήταν κάτοικος εξωτερικού και ζήτησε την εφαρμογή της Σύμβασης Αποφυγής Διπλής Φορολογίας μεταξύ Ελλάδας και Ελβετίας, προκειμένου να αποφύγει τη νέα φορολόγηση στη χώρα.
Το δικαστήριο, ωστόσο, απέρριψε την αίτηση αναίρεσης, κρίνοντας ότι ο αναιρεσείων δεν προσκόμισε τα αναγκαία και ειδικά αποδεικτικά στοιχεία που θα τεκμηρίωναν την προέλευση των κεφαλαίων και την προηγούμενη φορολόγησή τους στην Ελβετία. Όπως ανέφερε στην απόφασή του, το βάρος απόδειξης για την πηγή και τη φορολόγηση των επίμαχων ποσών έφερε ο φορολογούμενος, ο οποίος δεν αρκούσε να επικαλεστεί γενικούς ισχυρισμούς σχετικά με εισοδήματα του εξωτερικού ή με τραπεζικές κινήσεις. Αντιθέτως, όφειλε να προσκομίσει συγκεκριμένα στοιχεία, όπως αντίγραφα φορολογικών δηλώσεων, τραπεζικά παραστατικά και επίσημες βεβαιώσεις από τις αρμόδιες φορολογικές αρχές της Ελβετίας.
Το ΣτΕ έκρινε ότι η Σύμβαση Αποφυγής Διπλής Φορολογίας μπορούσε να εφαρμοστεί μόνο εφόσον υπήρχε αποδεδειγμένη φορολόγηση των ποσών στη χώρα προέλευσης ή κατοικίας και όχι απλώς βάσει ισχυρισμών του ενδιαφερόμενου. Εφόσον δεν προσκομίστηκαν τέτοια αποδεικτικά στοιχεία, τα εισερχόμενα κεφάλαια θεωρήθηκαν προσαύξηση περιουσίας σύμφωνα με την ελληνική φορολογική νομοθεσία και υπόκειντο σε φορολόγηση από τις ελληνικές αρχές.
Με την απόφαση αυτή, το ΣτΕ ενίσχυσε την παγιωμένη νομολογία που απαιτούσε αυστηρή τεκμηρίωση για κεφάλαια προερχόμενα από το εξωτερικό. Παράλληλα, έστειλε σαφές μήνυμα ότι η απουσία αποδείξεων για την προέλευση των χρημάτων δεν μπορούσε να καλυφθεί με επίκληση διεθνών συμβάσεων και ότι οι διασυνοριακές μεταφορές κεφαλαίων τελούσαν υπό στενό έλεγχο από τις φορολογικές αρχές.
