Κρίσιμη η Ευρωπαϊκή οδηγία για την «τύχη» της επαναφοράς του 13ου και 14ου μισθού
Η Ευρωπαϊκή οδηγία αναγνωρίζει την ανάγκη για «επαρκείς κατώτατους μισθούς» στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Εν αναμονή πλέον της κρίσιμης απόφασης της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, όπου συζητήθηκε, με το χαρακτήρα της πολιτικής δίκης, το μείζον για τους δημοσίους υπαλλήλους θέμα που αφορά την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού, κομβικής σημασίας αποδεικνύεται η Ευρωπαϊκή οδηγία που αναγνωρίζει την ανάγκη για «επαρκείς κατώτατους μισθούς» στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτό προκύπτει από την εισήγηση του συμβούλου Επικρατείας, Ιωάννη Μιχαλακόπουλου ο οποίος έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στην Ευρωπαϊκή νομοθεσία (Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ) και την οδηγία 2022/2041 για τον κατώτατο μισθό, που ενσωματώθηκε, με νόμο, στο δίκαιο της χώρας μας, χωρίς όμως να συμπεριλάβει τα δώρα και τα επιδόματα για τους δημοσίους υπαλλήλους σε αντίθεση με τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα.
Άνιση μεταχείριση δημοσίων υπαλλήλων έναντι εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα
Με τον τρόπο αυτό όμως όπως επισημάνθηκε και από την πλευρά της ΑΔΕΔΥ, «υφίστανται δυσμενή σε βάρος τους διάκριση» οι δημόσιοι υπάλληλοι έναντι των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα όπου «τα επιδόματα εορτών και αδείας αποτελούν αναπόσπαστο εγγυημένο τμήμα των μηνιαίων αποδοχών τους, συνδιαμορφώνοντας τον κατώτατο εγγυημένο μισθό τους, πράγμα που δεν συμβαίνει στους πολιτικούς δημοσίους υπαλλήλους».
Η δικηγόρος της ΑΔΕΔΥ έκανε λόγο για παράλειψη της Πολιτείας, τη στιγμή που υπάρχουν διαθέσιμα δημοσιονομικά πλεονάσματα, σημειώνοντας πως τα επιδόματα πρέπει να επανέλθουν προκειμένου οι δημόσιοι υπάλληλοι να εξασφαλίσουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης. Επιπλέον, τόνισε πως η μη επαναφορά είναι αντισυνταγματική και παραβιάζει την Ευρωπαϊκή νομοθεσία . Υποστηρίζει ακόμα ότι θα έπρεπε, σε κάθε περίπτωση, να του καταβληθούν ευθέως τα ζητούμενα ποσά, μέσω της επέκτασης και στον ίδιο διατάξεων του ατομικού εργατικού δικαίου, λόγω της επιβαλλόμενης εκ της Οδηγίας 2022/2041/ΕΕ ίσης μεταχείρισης των εργαζομένων του ιδιωτικού και δημοσίου τομέα, αναφορικά με τη διασφάλιση επαρκούς κατωτάτου μισθού ο οποίος να εγγυάται την αξιοπρεπή διαβίωσή τους.
Δημοσιονονομικό κόστος
Το ελληνικό Δημόσιο, από την άλλη πλευρά, αντιτείνει πως «η διαφορετική μεταχείριση οφείλεται στις ανόμοιες συνθήκες πρόσληψης, υπηρεσιακής εξέλιξης και λύσης της υπηρεσιακής σχέσης ως εκ της ιδιαίτερης υπηρεσιακής κατάστασης και της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων κατ’ άρθρο 103 του Συντάγματος». Και καταλήγει πως «οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα, δεν τελούν υπό τις ίδιες ή έστω παρόμοιες συνθήκες παροχής των υπηρεσιών τους με τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, με συνέπεια να παρίσταται επιτρεπτή, εκτός των άλλων, και η μη θεσμοθέτηση επιδομάτων εορτών και αδείας στους εργαζομένους του δημοσίου τομέα».
Σύμφωνα με το Δημόσιο η μη επαναφορά των δώρων δεν παραβιάζει συνταγματικές ή υπερνομοθετικής ισχύος διατάξεις ενώ σημειώνει ότι σε αντίθετη περίπτωση θα έχει «μόνιμο ετήσιο δημοσιονομικό κόστος 1,37 δις. ευρώ χωρίς εργοδοτικές εισφορές και συνολικώς 1,55 δις. ευρώ συμπεριλαμβανομένων των εργοδοτικών εισφορών». Για το λόγο αυτό, θεωρεί ότι «η μη επαναφορά των παροχών αυτών είναι θεμιτή και απολύτως δικαιολογημένη, εξυπηρετεί το γενικότερο συμφέρον και εντάσσεται στο πλαίσιο της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής που έχει χαράξει ο νομοθέτης με βάση τη δημοσιονομική κατάσταση και τις επικρατούσες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες της Χώρας». Από την πλευρά των του δημοσίου διατυπώθηκε το ερώτημα αν έχει αρμοδιότητα το ΣτΕ να κρίνει εάν μπορεί να ακυρώσει την άρνηση της Πολιτείας υποκαθιστώντας επί της ουσίας το νομοθέτη.
«Το δικαστήριο γνωρίζει ότι δεν μπορεί να υποκαταστήσει το νομοθέτη .Οφείλει όμως,να απαντήσει σε νομικές αιτιάσεις», ήταν η απάντηση του προέδρου του ΣτΕ Μιχ. Πικραμένου.
