Header Ads

ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ!... (της Παρθένας Τσοκτουρίδου)

Ηχούν βοές... Βοές ανθρώπων. Βροντερές.

ΒΟΓΚΟΥΝ ΒΟΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ.

Ω, φοβερές βοές, αντιλαλήστε στον αέρα!

Σ' αυτό το Πολυτεχνείο ακουμπάει η Ελλάδα.

Ηχείστε, οι φωνές.


Δονείστε σύγκορμη την Αθήνα, τη χώρα, παραπέρα.

Οι φωνές οι βροντερές, οι φοβερές,

ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ ΛΟΓΙΑ ΑΝΤΙΛΑΛΗΣΤΕ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ!

..........

..........

Ω, ταλαίπωρε λαέ!

Πως αποκτάς δικαιώματα για λευτεριά

κι αντιστέκεσαι δίχως φόβο καρδίας;

Μα ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΣ

για να πάψουν επιτέλους τα κακουργήματα!

ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ

στην ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ σου ανάμεσα σε κακούς ανθρώπους

που μικραίνουν την εποχή του βίου σου

με τις πιο σκληρές εμπειρίες

που θα εισπράξεις από τις βίαιες πράξεις τους!

..........

..........

ΗΧΕΙΣΤΕ ΟΙ ΒΟΕΣ.

Βογκάτε οι βοές της αντίστασης.

Ω, φοβερές βοές, αντιλαλήστε στον αέρα!

Ηχείστε οι φωνές οι βροντερές, οι φοβερές.

..........

..........

Ενώ οι μάντεις σου πρόλεγαν τα θέσφατα,

εσύ ΧΟΥΝΤΑ τους περιφρόνησες

κι αντίθετα με τις θείες βουλές

ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕΣ τη χώρα.

Παρασυρμένη τώρα απ' τους νέους

ετοιμάζεσαι να τους εξολοθρεύσεις

για να υπάρξει ο στρατηγός σου,

ο αλαζόνας σου, με τη δύναμη εξουσίας στα χέρια σου,

ο παράνομος, δίχως να νοιάζεσαι

αν το πλήθος βλάπτεται που πάσχει τούτα.

..........

..........

Πώς να ξεχάσω τη φωνή

που δεν υπέγραψε το ΔΙΑΤΑΓΜΑ

ΤΗΣ ΣΙΓΗΣ που επέβαλε στο λαό η ΧΟΥΝΤΑ!

Πώς να ξεχάσω τη φωνή που μιλά με τις ώρες,

τη μεταλλική φωνή του γενναίου παιδιού

του πυρωμένου με τη φλόγα και το πάθος

του ΑΓΩΝΙΣΤΗ, που γέμισε με δάκρυα αναστάσιμα

το λαό και τον συσπείρωσε

ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ!

..........

..........

Το φως τραυμάτισαν ριπές πολυβόλων

μα πίσω από τα κάγκελα

οι φωνές των παιδιών μοιάζουν με

ΘΑΛΑΣΣΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΠΟΥ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ ΤΗΣ

ΠΝΙΓΟΥΝ ΤΗ ΝΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΣΚΛΑΒΩΝ

ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΦΟΒΕΡΑΣ.

Κι ήρθε η νύχτα με τους τραυματισμούς της

χορεύοντας πάνω τους και τραγουδώντας

δίχως ιατρική περίθαλψη.

Παναγιά μου, που κρύφτηκε ο ήλιος

να χαμογελάσει γι' αυτούς

το φως της χαραυγής του στο φως

της δημοκρατίας και της ελευθερίας τους;

..........

..........

ΛΑΕ, κράτα το τιμόνι που θα σε οδηγήσει

στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ σου, ΠΟΡΘΗΣΕ την,

ΓΡΑΨΕ συνθήματα, ΦΩΝΑΞΕ,

ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ, ΖΗΤΩΚΡΑΥΓΑΣΕ με σημαίες,

ΕΡΩΤΕΥΣΟΥ, ΜΗ ΜΕΝΕΙΣ ΒΟΥΒΟΣ

σαν λυπημένο άγαλμα απόψε, που μπορείς

να γράψεις ποίηση στο τεφτέρι σου

μες τους καπνούς και τις μυρωδιές

της πολιτείας με τα σπασμένα γυαλιά,

θρύψαλα της ρωμιοσύνης σου.

..........

..........

ΑΚΟΥ τον άτακτο ρυθμό της καρδιάς της νύχτας

να μοιρολογάει με τον πόνο του αφανισμού

και να χύνει το κόκκινο αίμα του μαρτυρίου της

στο Σταυρό του Πολυτεχνείου!

ΑΚΟΥ τα φρικτά ουρλιαχτά της νύχτας!

Μέσες σπασμένες, στόματα πεταμένα,

σιρίτια τρόμου στα μάτια,

αδιαμαρτύρητες δολοφονίες, ανακρίσεις,

πολτοποιημένα σώματα,

πνιγμένοι νέοι στα καπνογόνα,

Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΥΡΑ!

ΑΚΟΥ τα τελευταία ουρλιαχτά

της αντιστεκόμενης νύχτας να ξεψυχούν

με το όνομα της ελευθερίας

στα οδοστρώματα και τους δρόμους!

ΤΟΥΦΕΚΙΖΟΥΝ ΤΗ ΝΥΧΤΑ! ΑΚΟΥΣ;

Στον αυλόγυρο του Πολυτεχνείου!

ΠΟΙΟΣ θα μετρήσει τους σκοτωμένους της;

ΠΟΙΟΣ θα ξαπλώσει στο κρεβάτι του

να κοιμηθεί κάνοντας πως δεν συμβαίνει τίποτα;

ΠΟΙΟΣ θα τηλεφωνήσει στον Στρατηγό

ότι η εκστρατεία στέφθηκε με επιτυχία;

ΠΟΙΟΣ θα καληνυχτίσει τον κλονισμό

και τα τουφεκισμένα όνειρα;

ΠΟΙΟΣ; ΠΟΥ είναι τα τουφέκια και τα σπαθιά

των ηρώων να τα στολίσω

με τα ωραία λουλούδια της αρετής τους;

Ω, παιδιά μου, είστε Η ΠΟΙΗΣΗ πλέον ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ!

Ω, ωραία παιδιά, Παιδιά της 16ης Νοέμβρη

ΘΛΙΒΟΜΑΙ με ορθό το ανάστημα

στα προπύλαια της αντρειοσύνης σας,

βαριά ΣΙΩΠΩΝΤΑΣ στην τελευταία σας κραυγή

κάτω απ' τα τανκς και τους σκόρπιους πυροβολισμούς!

ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΗΜΑΔΙ ΤΟ ΧΥΜΕΝΟ ΑΙΜΑ ΣΑΣ

στην πικρή καρδιά μου που σαν το μοναχικό σκυλί

ουρλιάζει στις λεωφόρους, χλωμότερο

κι απ' τα πέτρινα αγάλματα σας!

ΠΟΙΟΣ θα μου δώσει το χέρι του

να στήσω το βήμα μου ορθό

εμπρός στο μνήμα που σας περιμένει;

..........

..........

ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ!... ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ!...

Νεκρών ονόματα γραμμένα στο αρχείο

μανάδες κλαίνε έξω απ' το ψυγείο,

γέμισε δάκρυα του πόνου το δοχείο.

Η ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΘΡΙΑΜΒΕΥΣΕ μες απ' τα βόλια

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ

φεγγοβολούν αιώνια!

..........

..........

Κυλάει το αίμα αργά, τα μάτια γυαλιά

οι κυνηγοί θριάμβευσαν σε κόκαλα ανθισμένα

στον πένθιμο σταθμό του Χάρου

στην τάξη του θανάτου

με τους νωχελικούς πολιτισμούς

στο σημάδι της νύχτας που στεφανώνει

με φως τα μαλλιά των ηρώων.

ΥΨΩΘΕΙΤΕ ΗΡΩΕΣ στον κόκκινο ουρανό

του αίματος σας, να χυθεί, να αρδέψει τη γη

με το σπέρμα της αντρειοσύνης σας

ν' ανθοφορήσει η άνοιξη της ελευθερίας

που αναμένεται και θα' ρθει

απαστράπτουσα και δαφνοστολισμένη.

..........

..........

ΠΡΟΣΚΥΝΩ, ω έφηβε, λαμπρέ νέε,

την άγια μορφή σου, την ευωδιαστή των αγίων

με μάτια βουρκωμένα και τρέμουλο

από την ταραχή της πικραμένης ψυχής μου!

ΠΟΙΟ ποίημα ν' αγγίξει την αγνότητα σου,

ΔΙΟΜΗΔΗ ΚΟΜΝΗΝΕ,

που γαζώθηκες από σφαίρες

ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΦΑΓΗΣ,

την 17η Νοέμβρη του '73 στο Πολυτεχνείο;

..........

..........

ΑΜΟΙΡΗ ΜΑΝΑ, καρτεράς το παιδί σου μα δεν έρχεται!

Καμία άνοιξη δεν το ξέρει πια!

Σε γυάλινο κόσμο κοιμάται μ' ένα γαρύφαλλο χαμόγελο

στο πετρωμένο στόμα του

σε μια νύχτα αιώνια που φωνάζει το αίμα του

δίχως ήλιο και φως, δίχως στοργή, έρωτα και όνειρα.

Μα, το παιδί σου, μάνα,

ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΕ για την ΕΙΡΗΝΗ και για το ΔΙΚΙΟ

οι κραυγές του γκρέμισαν την αδικία

κι εκατομμύρια όνειρα για την ειρήνη και το δίκιο

έγιναν πραγματικότητα.

Μάνα, Α Μ Ο Ι Ρ Η Μ Α Ν Α,

Τ Ο Π Α Ι Δ Ι Σ Ο Υ Θ Υ Σ Ι Α Σ Τ Η Κ Ε

Γ Ι Α Ν Α Λ Ε Γ Ε Τ Α Ι

Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ .
Από το Blogger.