Πέντε Χρόνια HuffPost: Οι καλύτερες φωτογραφίες της Ελλάδας
Ενας Σύρος πρόσφυγας περπατά αγκαλιά με την κόρη του στη βροχή, έξω από την Eιδομένη - 10 Σεπτεμβρίου 2015. Η συγκλονιστική φωτογραφία του Γιάννη Μπεχράκη (1960-2019), από τις καλύτερες εκείνης της χρονιάς για το Reuters, είναι η καλύτερη της πενταετίας για τους περισσότερους της ομάδας μας:
Παύλος Τσίμας
Ειρήνη Ορφανίδου
Ένας πατέρας - Οδυσσέας, που σε άλλη στιγμή της ιστορίας θα μπορούσε να είναι Έλληνας από την Μικρά Ασία, Έλληνας του Πόντου, Εβραίος, Αρμένιος, Μεξικανός.
Αγγελική Κουγιάννου
Ο πατέρας σούπερμαν, του Γιάννη Μπεχράκη. Είναι η φωτογραφία που μου έρχεται πάντα στο μυαλό όταν σκέφτομαι το προσφυγικό. Σύριος πρόσφυγας φιλά τηn κόρη του, περπατώντας μέσα στη βροχή κοντά στην Ειδομένη. Μακριά από τον πόλεμο, σε έναν άδειο δρόμο. «Η αποστολή μου είναι να εξασφαλίσω ότι κανείς δεν θα μπορεί να πει: ”δεν γνώριζα”», είχε πει o Γιάννης Μπεχράκης συζητώντας για το Πούλιτζερ που πήρε η ομάδα του Reuters που κάλυψε την κρίση των προσφύγων στην Ευρώπη. Πέθανε τον Μάρτιο του 2019.
Δημήτρης Μπούρας
Μια από τις πιο εμβληματικές φωτογραφίες της προσφυγικής κρίσης. Τραβήχτηκε μια βροχερή χειμωνιάτικη μέρα του 2015 στην Ειδομένη. Απαθανατίζει έναν Σύρο πρόσφυγα να κρατά στην αγκαλιά του την κόρη του και περπατάει στη μέση του δρόμου. Στους ώμους του φοράει μια αυτοσχέδια μπέρτα, φτιαγμένη από μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών. «Οταν τον είδα να περπατά στη μέση του δρόμου έτσι με μια δύναμη και μια αγάπη, μου φάνηκε τεράστιος, σαν σούπερ ήρωας. Κι επειδή έχω κι εγώ μια κόρη στην ηλικία της δικής του, η σκηνή αυτή με συγκλόνισε» είχε δηλώσει ο βραβευμένος με πούλιτζερ Ελληνας φωτογράφος, που έφυγε από την ζωή πριν από λίγους μήνες.
Αλέξανδρος Κλώσσας
Ο Γιάννης Μπεχράκης που έφυγε και οι φωτογραφίες του.
Πάνος Τουμάσης
Επιλέγω οποιαδήποτε φωτό του Γιάννη Μπεχράκη με θέμα το προσφυγικό. Ο μεγάλος Έλληνας φωτορεπόρτερ μας άφησε παρακαταθήκη ένα πολύ σημαντικό έργο και βοήθησε να μάθουμε καλύτερα κάποια πράγματα για κάτι που θα μας απασχολεί για πάρα πολλά χρόνια.
Αντώνης Φουρλής
Μάτι, 23 Ιουλίου 2019. Ναι υπάρχει λόγος να θυμόμαστε αυτή τη φωτογραφία - ένα χρόνο αργότερα από την μαύρη ημέρα. Γιατί η ζωή νίκησε και θα νικάει κάθε φορά που υπάρχουν άνθρωποι για να θυμούνται και να αγαπούν όσους μένουν πίσω.
Γκέλη Βούρβουλη
Ο Ζάεφ δίνει την γραβάτα του στον Τσίπρα, μετά την υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών (Ιούνιος 2018). Καιρός ήταν (όχι για τη γραβάτα).
Δημοσθένης Γκαβέας
Στην ουρά για ένα χριστουγεννιάτικο συσσίτιο τον Δεκέμβριο του 2014. Στα βλέμματα των απελπισμένων αντανακλάται το πρόσωπο της Ελλάδας που ακόμη υποφέρει, μια πενταετία μετά, παρά την άνοδο των δεικτών.
Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος
Από τη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Ντόναλντ Τραμπ. Πώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή ε; Τι να κάνουμε, η πραγματικότητα έχει την τάση να επιβάλλεται (και να μην ενδιαφέρεται και πολύ για όσα μπορεί να έχεις πει ή να συνεχίζεις να λες κατά καιρούς).
Κατερίνα Πρίφτη
H Αμούν τον Αύγουστο του 2015 ήταν 70 ετών. Ο Γιάννης Μπεχράκης τη φωτογράφησε σε ακτή μιας παραλίας στην Κω λίγο αφού είχε αποβιβαστεί από μια σχεδία που είχε ξεκινήσει από τα παράλια της Τουρκίας. Η Αμουν είναι Παλαιστίνια και ζούσε στο Χαλέπι της εμπόλεμης Συρίας από όπου έφυγε για να σωθεί από τον πόλεμο. Σε αυτή τη φωτογραφία μοιάζει να αγναντεύει τη θάλασσα ελπίζοντας πως άφησε πίσω της τα χειρότερα και μπορεί να ελπίζε σε καλύτερες μέρες. Βέβαια η Αμούν είναι τυφλή. Δεν κοιτάζει γεμάτη ελπίδα τον ορίζοντα και το μέλλον των προσφύγων που καταφθάνουν στην Ευρώπη είναι σκοτεινό, συχνά ζοφερό σε έναν τόπο που άλλοτε δεν μπορεί και άλλοτε δεν θέλει να ανοίξει τις πόρτες τους, την κοινωνία του, του μυαλό τους και την καρδιά του. Η εικόνα της Αμούν μοιάζει να συμπυκνώνει όλη την απατηλή ιδέα της ασφαλούς, ανοιχτής, πολυπολιτισμικής Ευρώπης των αξιών και τους διαρκείς κινδύνους ελλοχεύουν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες από τις φωνές των ακραίων που την μολύνουν.
Κυριακή Αξιώτη
Διασώστες και εθελοντές σώζουν μια γυναίκα με κινητικά προβλήματα κατά τη διάρκειας της πυρκαγιάς στο Μάτι. Αφενός ένα από τα γεγονότα που σημάδεψαν τις μνήμες μας τα τελευταία χρόνια και αφετέρου η ανάδειξη της αλληλεγγύης που πάντα θα μας κάνει να ελπίζουμε.
Σωτήρης Βαλάρης
Λέμβος με πρόσφυγες στη μέση της θάλασσας, ύστερα από ζημία που προκλήθηκε στον κινητήρα, έξω από το ελληνικό νησί της Κω. 11 Αυγούστου 2015. REUTERS/Γιάννης Μπεχράκης.
Ολγα Παράι
Μάτι. 32 Ιουλίου 2018. 102 νεκροί.
Κώστας Πουλακίδας
Οι γιαγιάδες της Λέσβου. Αληθινές Ελληνίδες: Μαρίτσα Μαυραπίδη, Ευστρατία Μαυραπίδη, Μηλίτσα Καμβύση.
Αλέξανδρος Γαγλίας
Δεν θα επιλέξω συγκεκριμένη φωτογραφία, όσο θέμα. Το σπίτι της εικόνας (που τράβηξα την επόμενη μέρα της φρίκης) δίπλα στη θάλασσα στο Μάτι είναι, πιθανότατα, το περισσότερο πολυπαιγμένο κάδρο της τραγωδίας. Όλοι όσοι βρέθηκαν εκεί, το τράβηξαν, κράτησαν και μετέδωσαν την εικόνα.
