H Νεολαία μπροστά στις εκλογές. Υπάρχει ελπίδα;
Στη Δυτική Μακεδονία τις τελευταίες βδομάδες επικρατεί ο κλασικός «χαρτοπόλεμος» υποψηφίων, ανταγωνισμοί για την πιο εντυπωσιακή φωτογραφία ή βιογραφικό και μια ατελείωτη ποδοσφαρικού τύπου μεταγραφολογία. Υποψήφιοι στους δήμους και στην περιφέρεια διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι είναι «ανεξάρτητοι», με διαφορετικές δόσεις «κριτικής στα μνημόνια» και με γενικόλογα του τύπου «ανάπτυξη», «επιχειρηματικότητα», «ανατροπή», «σεβασμός στον πολίτη», «βελτίωση της ποιότητας ζωής». Οι λέξεις χάνουν το νόημά τους...
Οι συστημικοί υποψήφιοι τάζουνε «ανάπτυξη» την ώρα που η διεθνής οικονομική κρίση βαθαίνει, όλο και περισσότερες χώρες της ΕΕ απειλούνται με επιτήρηση, και ο «σοβαρός» τύπος βουίζει για νέο μνημόνιο στην Ελλάδα μετά τις εκλογές. Το πολυνομοσχέδιο που πρόσφατα ψηφίστηκε (και πολύ εύστοχα χαρακτηρίστηκε «μνημόνιο» από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ) χαρακτηρίστηκε από το Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων «θετικό» μόνο σαν το πρώτο από τα βήματα που απαιτούνται για την «ανάπτυξη»... Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί οι υποψήφιοι γίνονται τα «μεγάφωνα» της προεκλογικής απάτης του Σαμαρά και των ΜΜΕ ότι «η κρίση τελειώνει, βγήκαμε στις αγορές».
Σήμερα ξανακούμε για «έργα» που ΘΑ γίνουν και δε γίνονται ποτέ, για προγράμματα που αντιγράφουν το ένα από το άλλο και επαναλαμβάνονται μονότονα. Ωστόσο οι ψηφοφόροι, και δη οι νέοι και νέες, έχοντας απομυθοποιήσει σε σημαντικό βαθμό τους «παραδοσιακούς» εκφραστές του πολιτικού συστήματος, έχουν πιο χαμηλές προσδοκίες από ποτέ όσον αφορά την παροχολογία-υποσχεσιολογία των τοπικών εκπροσώπων τους.Είναι γνωστό εξάλλου πως η εξαγγελία μεγαλόπνοων σχεδίων, που τις περισσότερες φορές μάλιστα για οικονομικούς ή πολιτικούς λόγους δεν υλοποιούνται, δε βοήθησε ούτε τα προηγούμενα χρόνια ιδιαίτερα την «ποιότητα ζωής» του πολίτη, που είδε το επίπεδο διαβίωσής του να κατρακυλάει. Σε αυτές τις εκλογές λοιπόν δεν καλούμαστε να ψηφίσουμε «προσωπικότητες» ή «ικανούς διαχειριστές» του βομβαρδισμένου τοπίου που έχουν αφήσει οι πολιτικές των (συγ)κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Πολύ περισσότερο τα χρόνια των μνημονίων, που οι δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού για την αυτοδιοίκηση είναι μειωμένες κατά 60%, με αποτέλεσμα ακόμα και στοιχειώδεις κοινωνικές ανάγκες και αιτήματα να είναι αδύνατο να ικανοποιηθούν. Βασικός πόρος της αυτοδιοίκησης σήμερα («ρεαλιστικά») και κύρια μέριμνα των περισσότερων υποψηφίων είναι τα κοινοτικά προγράμματα που όμως δίνονται μόνο για συγκεκριμένα έργα και σε σύμπραξη με συγκεκριμένα εργολαβικά συμφέροντα, και καθόλου δεν εξυπηρετούν μια κοινωνική πολιτική για τον κόσμο που υποφέρει από τη φτώχεια και την ανεργία. Στην πραγματικότητα, με πρόφαση ότι «στην αυτοδιοίκηση ψηφίζουμε ικανά πρόσωπα (σε ποιον τομέα? για την υλοποίηση ποιας πολιτικής?) , τα αστικά κόμματα προσπαθούν να κουκουλώσουν το μνημονιακό και συστημικό παρελθόν και παρόν τους, να εξαπατήσουνε και να ξεπλυθούνε μέσα από διαφόρων ειδών «ανεξάρτητους συνδυασμούς». Είτε με τη μορφή άτυπης σύμπραξης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είτε με τη μορφή συνεργασίας τμημάτων των δυο βασικών αστικών κομμάτων στην απεγνωσμένη τους προσπάθεια να διασωθούνε πολιτικά, προσπαθούν να ανακόψουν την αναμενόμενη ενίσχυση της Αριστεράς στην αυτοδιοίκηση, για να δοθεί στη συνέχεια το πράσινο φως στο Σαμαρά για τα επόμενα μέτρα και κρυφές συμφωνίες. Παρα τις κυνικές και υποκριτικές τυμπανοκρουσίες για την έξοδο-μαϊμού στις αγορές, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη.Η περιφέρεια της Δυτικής Μακεδονίας είναι πρώτη στην Ελλάδα στην ανεργία με 31,8% (και έκτη περιφέρεια στην ΕΕ!) και πρώτη στην ανεργία νέων με 70,6% (και δεύτερη στην ΕΕ!), ενώ χιλιάδες νέοι της περιοχής έχουν αναχωρήσει για άλλες πολιτείες. Η φράση «θέσεις εργασίας» έχει γίνει δυσεύρετη. Δεκάδες χιλιάδες άνεργοι περιμένουν πώς θα μπούνε σε διάφορα «προγράμματα απασχόλησης/κατάρτισης» των ΚΕΚ και του ΟΑΕΔ για να πάρουν μια θέση λίγων μηνών και 300-400 ευρώ χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα, ή πώς θα πάρουν μια επίσης κακοπληρωμένη θέση στη ΔΕΗ, είτε στο άθλιο καθεστώς των εργολαβιών είτε στα -επίσης άθλια- δίμηνα και τα οκτάμηνα που ανακυκλώνουν την ανεργία και αναπαράγουν το πελατειακό σύστημα. Αυτή είναι η μόνη διέξοδος που προσφέρεται στo φτωχό νεολαίο, αν δεν μπορεί να γίνει γκαρσόνι ή να κάνει κάποια «ιδιαιτεράκια» σαν εκπαιδευτικός. Η κατάσταση στην περιοχή αναμένεται να επιδεινωθεί με το κλείσιμο κι άλλων μονάδων της ΔΕΗ και την προσχεδιασμένη μείωση των θέσεων εργασίας...
Οι νέοι βλέπουν το ξεπούλημα του Δημόσιου Πλούτου σε εξέλιξη.Μετά την ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ και την προαναγγελθείσα εκποίηση της «μικρής» (του 30% της ΔΕΗ), αν δεν υπάρξει ανατροπή, το βιοτικό επίπεδο και οι εργασιακές σχέσεις, ειδικά στις περιφερειακές ενότητες Κοζάνης και Φλώρινας αναμένεται να επιδεινωθούν ραγδαία. Χιλιάδες συντοπίτες μας βιώνουν ή απειλούνται με διακοπή ρεύματος, νερού, θέρμανσης, τηλεφώνου και πλειστηριασμούς. Με τις απολύσεις και τα κλεισίματα να πληθαίνουν, με τις εκτιμήσεις για αύξηση της ανεργίας πανελλαδικά, με την κατάρρευση της Υγείας και του ασφαλιστικού συστήματος, με την υποβάθμιση και την υπερεντατικοποίηση στο χώρο της Παιδείας συντίθεται μια κατάσταση εφιαλτική. Όταν ένας 30χρονος ή 40χρονος μένει με τους γονείς του, ζει από τη σύνταξη των γονιών του ή πίνει καφέ από τη σύνταξη των παππούδων του, βιώνοντας όλη αυτήν την καταστροφή και έχοντας την πείρα από το πόσο τον «βοήθησαν» οι «καθωσπρέπει ικανοί» διαχειριστές όλα τα προηγούμενα χρόνια, ποια ελπίδα και ποια έμπνευση να βρεί για τα όποια «έργα» , ακόμα κι αν πραγματοποιηθούν?
Έτσι οι φετινές εκλογές βρίσκουν τη νέα γενιά σε μεγάλο βαθμό απογοητευμένη, απαισιόδοξη, αδιάφορη. Γι αυτό το λόγο, άλλωστε, μέχρι πρότινος πολλοί και πολλές προτιμούσαν την αποχή, το λευκό και το άκυρο, και όσοι ψήφιζαν το έκαναν με προσωπικά, κοινωνικά ή επαγγελματικά κριτήρια. Κι ενδεχομένως ακόμα και τώρα το ίδιο να σκέφτονται...
Η αποπολιτικοποίηση της προεκλογικής περιόδου, η διακήρυξη πάσης φύσεως «ανεξαρτησίας» των συνδυασμών και τα γενικόλογα χωρίς τη δέσμευση σε κανένα από τα σοβαρά προβλήματα του κόσμου είναι η ευγενική προσφορά των κομματικών μηχανισμών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Το πρόβλημά τους δεν είναι η οικονομική κρίση του συστήματος-αφού γι αυτό το σύστημα δουλεύουν και κανένας δε μιλά για την ανατροπή του. Το πρόβλημά τους είναι η πολιτική κρίση που έχει πάρει διαστάσεις πρωτοφανείς στην Ελλάδα, με τα κόμματα «εξουσίας» να καταρρέουν, με το χώρο της κεντροαριστεράς να αποσυντίθεται, με τους φασίστες της χρυσής αυγής να πιέζονται προσωρινά μετά τη συντριβή που τους κόστισε η δολοφονία του Π.Φύσσα, με το ενδεχόμενο «κυβέρνησης της Αριστεράς» να είναι πιο κοντινό από ποτέ. Σε αυτό το πλαίσιο τα πρώην «μεγάλα κόμματα» αξιοποιούνε επίσης τα τοπικά τους δίκτυα και φυτεύουν «ανεξάρτητους» συνδυασμούς και υποψηφίους για να αποτρέψουν τη συνολική ανατροπή, για να διασωθούν πολιτικά και να επιμηκύνουν λίγο ακόμα την παραμονή τους σε κάποια «θεσούλα».
Η Αριστερά λοιπόν βρίσκει μπροστά της αυτό το διαμορφωμένο αρνητικά κλίμα που άλλοι καλλιέργησαν, όταν προσπαθεί να προσεγγίσει τη νεολαία. Υπάρχει ελπίδα για τη νεολαία? Μπορεί να αλλάξει η ψυχολογία της? Μπορεί να βρεί όραμα, να εμπνευστεί? Η απάντηση είναι δύσκολη, και το κλίμα δεν αντιστρέφεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Η απάντηση είναι «δύσκολα, αλλά μπορεί»! Εμπιστευόμαστε τη νεολαία που αντιστέκεται. Από την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 έως το κίνημα των πλατειών και την εξέγερση της Κερατέας. Από τις καταλήψεις για την Παιδεία έως τη μάχη ενάντια στους χρυσοθήρες στις Σκουριές. Από το κίνημα για ελεύθερες παραλίες (Δ. Ελληνικού) και τον αγώνα για σωθεί το νερό (Θεσσαλονίκη) μέχρι το κίνημα διάσωσης του δημόσιου νοσοκομείου στην Ιεράπετρα. Από τη μάχη για τα δικαιώματα των μεταναστών, των γυναικών και των ομοφυλοφίλων έως τη στήριξη στις δομές αλληλεγγύης για να βοηθήσουμε τους πιο αδύναμους, τα μεγαλύτερα θύματα των εγκληματικών πολιτικών που στήριξαν και οι λογής-λογής «ανεξάρτητοι» τα προηγούμενα 30 χρόνια. Από τη συμμετοχή στις απεργίες και στις διαδηλώσεις ενάντια στη φτώχεια, τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, και την ανεργία, κι από τα κινήματα αλληλεγγύης στους εργάτες εργοστασίων που κλείνουν (Coca-Cola, ΒΙΟΜΕ), έως τις μέχρι μάχες σε πόλεις και γειτονιές ενάντια στη φασιστική απειλή. Όσο η νεολαία δε σκύβει το κεφάλι, δεν «τσιμπάει» κι αποκτά εμπειρίες συλλογικού αγώνα, το κλίμα μπορεί να αλλάξει, αλλά με μια προϋπόθεση: ότι θα συναντά μπροστά της καθημερινά (στον τόπο που ζει, στο χώρο που εργάζεται ή μορφώνεται) την Αριστερά πρωταγωνίστρια στα κοινωνικά μέτωπα, χωρίς στρογγυλέματα και το φόβο του «εκλογικού κόστους». Μια Αριστερά που θα παίρνει καθημερινά πρωτοβουλίες για σύγκρουση με το κατεστημένο, που θα εμπιστεύεται τη δύναμη του λαού όταν ενώνεται. Μια Αριστερά που θα μιλά τη γλώσσα των φτωχών, θα παλεύει ασυμβίβαστα για τα συμφέροντα και τις ανάγκες του, θα εκπέμπει ανιδιοτέλεια και ειλικρίνεια, θα εμπνέει αντίσταση, αλληλεγγύη και ενεργή συμμετοχή των πολλών. Όσο ισχυρός κι αν είναι ο αντίπαλος, αν ενωθούμε θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος. Με αυτά ως οδηγό και συστηματική προσπάθεια, είναι σίγουρο ότι το κλίμα μπορεί να αντιστραφεί, έστω και σταδιακά, και να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια «πολιτικός» και «πολιτική». Κάνοντας λιανό ότι «δεν είμαστε όλοι ίδιοι», ότι υπάρχουν πολιτικοί και πολιτικές των «σαλονιών» και των μεγάλων συμφερόντων, και πολιτικές λιγότερο «καθωσπρέπει» αλλά πιο συλλογικές, πιο δημοκρατικές, γνήσια λαϊκές, ΑΠΟ το λαό και ΓΙΑ το λαό. Πολιτικές που δεν προαπαιτούν «βιογραφικά» και πτυχία, αλλά την αποφασιστικότητα να φτιάξουμε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση και αδικία.
Στις ερχόμενες εκλογές ψηφίζουμε Αριστερά, ψηφίζουμε Ανατροπή!
Σε αντίθεση με ότι ισχυρίζονται μεγάλα και μικρά παπαγαλάκια, η ερχόμενη τριπλή εκλογική αναμέτρηση παίρνει αναπόφευκτα χαρακτήρα κεντρικής πολιτικής αναμέτρησης των λαϊκών στρωμάτων με τις κυρίαρχες τάξεις και την κυβέρνηση που στηρίζουν. Ο πρωθυπουργός ήδη ενόψει ευρωεκλογών έχει αρχίσει να προβάλει το δίλημμα «σταθερότητα ή αστάθεια», που είναι το δοκιμασμένο μήνυμα «Σαμαράς ή χάος» του Μάη-Ιούνη 2012. Το σύστημα έχει εξαπολύσει ελιές και ποτάμια και, ανάλογα με το αν ο όμιλος ακροδεξιών του Σαμαρά συντριβεί, ετοιμάζει τη μεγάλη συγχώνευση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ που ούτως ή άλλως συγκυβερνούνε «πετυχημένα» επί 3 χρόνια. Τυχόν ευνοϊκό εκλογικό αποτέλεσμα για την κυβέρνηση θα αξιοποιηθεί για να αποφύγει τυχόν πρόωρες εκλογές, να ψηφίσει κι άλλα μνημόνια και να επιβάλλει την πολιτική-ιδεολογική ηγεμονία της στην κοινωνία. Αυτό που θα μετρήσουν τα κυβερνητικά επιτελεία σαν αντίπαλο δέος είναι ξεκάθαρα οι δυνάμεις της Αριστεράς, και κυρίως οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Εμείς πάλι πρέπει να στείλουμε μήνυμα συντριβής της κυβέρνησης των μνημονίων και της ανθρωπιστικής καταστροφής. Συντριβής των κομμάτων που ευθύνονται για τις νεοφιλελεύθερες επιθέσεις στα κοινωνικά μας δικαιώματα , που έστρωσαν το δρόμο στα μνημόνια, και ευθύνονται για τα 1,7 εκατομμύρια ανέργους, τα 3 εκατομμύρια ανασφάλιστους, τις χιλιάδες αυτοκτονίες ή τους θανάτους εξαιτίας της κατάρρευσης των δημόσιων νοσοκομείων. Των κομμάτων που με το ρατσισμό τους έστρωσαν το δρόμο στους μαχαιροβγάλτες χιτλερικούς να μπούνε στη Βουλή και να ενισχύσουν τα τάγματα εφόδου τους. Να καταδικάσουμε το πολιτικό σύστημα από τα αριστερά, από τη σκοπιά του αυθεντικού σοσιαλισμού και όχι από τα δεξιά, ενισχύοντας δυνάμεις που πλειοδοτούν στο ρατσισμό και τον εθνικισμό. Οι νεοναζί πρέπει να συντριβούν και εκλογικά, για να αποδειχθεί ότι οι πραγματικά δημοκρατικές λαϊκές δυνάμεις δε φοβούνται και δε θα επιτρέψουν εκτροπές σε αντιδραστική κατεύθυνση.Δεν αναθέτουμε την ήττα του φασισμού στο κράτος και την κυβέρνηση του Μπαλτάκου και του Κασιδιάρη, γιατί ο φασισμός σε επόμενη φάση μπορεί να ξαναξαμολυθεί ενάντια στον πραγματικό, τον «εσωτερικό» εχθρό, το κίνημα και την Αριστερά, όπως ήταν προσυμφωνημένο μέχρι το Σεπτέμβρη του 2013.
Ένα παραδοσιακό μαρξιστικό ρητό λέει ότι «αν οι εκλογές αλλάζαν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες». Είναι αλήθεια ότι με τις εκλογές δεν ανατρέπεται ξαφνικά κανένα σύστημα, ούτε θα αρχίσουν απλόχερα να μοιράζουν χιλιάρικα και να ανοίγουν μαζικά θέσεις εργασίας ο Μπόμπολας, ο Μαρινάκης, ο Λάτσης ή ο Βαρδινογιάννης. Οι εκλογές μπορούν όμως να βοηθήσουν να ανοίξει ο δρόμος για την ανατροπή, με την προϋπόθεση της μαζικής ενεργοποίησης του κόσμου στο πλευρό μιας νικηφόρας εκλογικά αριστερής πολιτικής συμπαράταξης.
Ψηφίζουμε για μια ευρεία νίκη της Αριστεράς, για να σταλεί μήνυμα ότι κυβέρνηση και μνημόνια πρέπει να μπούνε άμεσα στο σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας. Ψηφίζουμε μήνυμα ανατροπής στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, που θα κάνει τον κόσμο να αναθαρρήσει και να παλέψει ακόμα πιο αποφασιστικά για να τους διώξουμε μαζί με την Τρόικα.
Πρέπει να προκύψει στις κάλπες ένα αποτέλεσμα που θα προτάσσει ένα «πρόγραμμα σωτηρίας» του απλού κόσμου-και όχι των τραπεζιτών. Ένα «πρόγραμμα» που δε θα είναι «ρεαλιστικό» με τα δικά τους κριτήρια, αλλά με τα κριτήρια των εργαζομένων, των φτωχών και των ανέργων. Ένα πρόγραμμα που δε θα δεχτεί καμιά θυσία για το ευρώ, που θα επιβάλει τη διαγραφή του μεγαλύτερου τμήματος του χρέους, θα αναπτύξει θέσεις εργασίας και θα αντιστρέψει τη λιτότητα με μια ευρεία αναδιανομή του πλούτου εις βάρος του ντόπιου κεφαλαίου και των δανειστών.
Σε τοπικό επίπεδο, δεν ψηφίζουμε σωτήρες αλλά συλλογικότητες που εγγράφονται σε ένα τέτοιο συνολικό σχέδιο ανατροπής. Για συλλογικές ηγεσίες που θα συγκρουστούν με κάθε κεντρική μνημονιακή και αντιλαϊκή επιλογή, μαζί με το λαό στους δρόμους, και θα στηρίξουν τη μάχη ενάντια στο σύστημα, μάχη που θα συνεχιστεί ακόμα και με κυβέρνηση της Αριστεράς. Για δήμους και περιφέρειες που θα δώσουν πρωτίστως όλες τους τις δυνάμεις για να διεκδικήσουν με πλατιές επιτροπές αγώνα και τον κόσμο στους δρόμους τη δραστική αύξηση της χρηματοδότησης από τον προϋπολογισμό για να σώσουμε τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τους μισθούς, τις εργασιακές σχέσεις και το δημόσιο πλούτο. Και παράλληλα μέχρι τότε να δώσουμε το παράδειγμα της αλληλεγγύης, μιας πολιτικής που θα έχει στο επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του και όχι το κέρδος, που θα πάρει έκτακτα μέτρα στήριξης των αδυνάμων χωρίς να διστάζει να συγκρουστεί με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και την κεντρική εξουσία. Μόνο για Περιφέρεια και Δήμους στη Δ. Μακεδονία (και όχι μόνο) στην υπηρεσία των συμφερόντων του απλού κόσμου και του κινήματος αντίστασης αξίζει να παλέψουμε.
