Το μαύρο τόξο πάνω απ΄ την Ευρώπη
Οι ευρωεκλογές πιστοποίησαν αυτό που ξέραμε ήδη. Ένα μαύρο τόξο έχει εμφανιστεί πάνω από την Ευρώπη. Το τόξο που συγκροτούν τα ακροδεξιά κόμματα και μορφώματα που άλλα αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας το ναζισμό και το φασισμό και άλλα δεν κρύβουν πως είναι λάτρεις τους. Κοινά στοιχεία όλων ο εθνικισμός, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία, η στοχοποίηση των μεταναστών και ο αντισημιτισμός.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Συνέβη και τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, με τραγική κατάληξη το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.
Δεν είναι σίγουρο ούτε απαραίτητο, σύμφωνα με τους ιστορικούς, να έχουμε επανάληψη της ιστορίας. Όσο όμως δεν διδασκόμαστε απ΄ αυτή, είτε επειδή την αγνοούμε, είτε επειδή δεν την αξιολογούμε, τόσο περισσότερο κινδυνεύουμε να πέσουμε σε σφάλματα που σίγουρα δεν θα οδηγήσουν στην επανάληψη των ίδιων καταστάσεων και γεγονότων, αλλά είναι πολύ πιθανό να μας οδηγήσουν στο να ζήσουμε το δικό μας, σύγχρονο, δράμα. Όπως συμβαίνει με τα αρχαία θεατρικά δράματα. Γράφτηκαν σε εποχές πολύ μακρινές απ΄ τη δική μας, για να εκφράσουν εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους, αλλά όσο και αν αλλοιωθούν σκηνοθετικά, ερμηνευτικά, σκηνογραφικά κ.τ.λ., διατηρούν πάντα στοιχεία που μπορούν να μας αγγίξουν, να μας προβληματίσουν ή να μας ψυχαγωγήσουν.
Η άνοδος της ακροδεξιάς σ΄ όλη την Ευρώπη, δεν είναι βέβαια κωμωδία ή σάτιρα, ούτε καν μια κακόγουστη φάρσα. Περισσότερο μοιάζει με δράμα, αλλά τα ερωτήματα είναι, τι διαστάσεις μπορεί να πάρει, ποια διάρκεια μπορεί να έχει και, κυρίως, ποιες θα είναι οι συνέπειες για όλους μας. Γιατί αν συνεχίσει να μεγαλώνει και να εξαπλώνεται ας μην έχουμε αυταπάτες. Τις συνέπειες θα τις πληρώσουμε όλοι μας.
Θεωρητικά, για το φαινόμενο αυτό ανησυχούν οι πάντες. Από τους δεξιούς μέχρι τους αριστερούς. Μόνο που υπάρχουν δύο σοβαρά προβλήματα. Το ότι οι περισσότεροι ανησυχούν με το δικό τους τρόπο και επιλέγουν το δικό τους δρόμο για να το αντιμετωπίσουν, είναι το ένα. Το άλλο είναι πως τους απασχολεί ως αριθμός ψήφων που λείπει απ΄ το δικό τους εκλογικό ποσοστό και όχι σαν μια κατηγορία ανθρώπων που με την ψήφο τους, φαίνεται να, ασπάζεται και μια σειρά απόψεων και ιδεών που οδηγούν στη μισαλλοδοξία και τη βία.
Ναι, η κρίση που επηρέασε όλη την Ευρώπη, είναι οπωσδήποτε ένας λόγος για την αύξηση του φαινομένου του μαύρου τόξου, αλλά όχι και για την εμφάνιση του.
Τα στοιχεία που το εκτρέφουν, όπως είναι ο εθνικισμός, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία, η στοχοποίηση των μεταναστών και ο αντισημιτισμός, προϋπήρχαν είτε σε λανθάνουσα μορφή, είτε αρκετά ανεπτυγμένα.
Στοιχεία που όσοι έπρεπε να πάρουν τις κρίσιμες αποφάσεις προφανώς δεν έλαβαν (ή δεν ήθελαν να λάβουν;) υπ΄ όψιν τους.
Αν το έκαναν, υπήρχαν τρόποι. Από το να απλώσουν ένα μεγάλο και ισχυρό κοινωνικό δίκτυ προστασίας, μέχρι να αντιπαλέψουν με κάθε τρόπο τα κηρύγματα διχασμού και μίσους, που εκτός από πολλούς πομπούς έβρισκαν πια και πάρα πολλούς δέκτες.
Δεν είναι αργά. Αλλά παραμένει αναπάντητο το βασικό, τελικά, ερώτημα. Όσοι παίρνουν τις αποφάσεις θέλουν πραγματικά να αντιμετωπίσουν αυτό το μαύρο τόξο, ή θεωρούν πως τους βολεύει η ύπαρξη του;
