Ποτάμι της εικονικής πραγματικότητας ή της ζωής;
“ Όταν κλείνει η tv, αρχίζει η ζωή”. Σύνθημα που το είδαμε γραμμένο σε πολλούς τοίχους τα τελευταία χρόνια, το οποίο εκφράζει μια μεγάλη αλήθεια, αλλά εμπεριέχει και μια αντίφαση.
Η τηλεόραση πάρα πολλές φορές παρουσιάζει μια εικονική πραγματικότητα που ελάχιστη σχέση έχει με τη ζωή των περισσότερων ανθρώπων, αλλά δεν παύει να είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας. Το χειρότερο βέβαια είναι πως καταφέρνει να χειραγωγεί και να κατευθύνει, επηρεάζοντας και διαμορφώνοντας όχι μόνο συμπεριφορές, αλλά και νοοτροπίες.
Γι΄ αυτό είναι λογικό και επόμενο πολλοί απ΄ αυτούς που έχουν αναδειχθεί μέσω της τηλεόρασης, να θέλουν κάποια στιγμή να δοκιμάσουν την τύχη τους και στην πραγματική ζωή, προκειμένου να εξαργυρώσουν την τηλεοπτική τους εικόνα. Στο χώρο δε της πολιτικής τα παραδείγματα, τουλάχιστον μέχρι τώρα, είναι πάρα πολλά τόσο στο κοινοβούλιο όσο και την αυτοδιοίκηση. Βέβαια πολλές απ΄ τις προσωπικότητες αυτές, που εξελέγησαν μάλιστα με σχετική ευκολία, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μόνο το αποτέλεσμα της συνεργασίας κειμενογράφων, σκηνοθετών, μοντέρ, εικονοληπτών, φωτιστών κ.α. Προσωπικότητες που ενώ ¨έγραφαν¨ καλά στο γυαλί, θάμπωσαν με το που εκτέθηκαν στο φυσικό φως.
Είναι πρόωρο και σίγουρα άδικο το να πει κανείς πως κάτι ανάλογο ισχύει και για το δημοσιογράφο Σταύρο Θεοδωράκη, ο οποίος αποφάσισε πρόσφατα να απεκδυθεί το ρόλο της τηλεοπτικής περσόνας προς χάριν της εξυπηρέτησης του δημόσιου συμφέροντος μέσω της πολιτικής. Παρότι πολλοί έγραψαν πως η πρώτη δημόσια εμφάνιση- τοποθέτηση του δεν ενθουσίασε. Θα πρέπει να περιμένουμε και κάποια άλλα δείγματα γραφής για να διαπιστώσουμε αν όντως το «Ποτάμι» του φέρνει μαζί του και κάτι το νέο και το διαφορετικό.
Δεν είναι όμως καθόλου πρόωρο, ούτε άδικο, να πούμε πως η κίνηση του κ. Θεοδωράκη εμφάνισε μια δυναμική και απασχόλησε την κοινή γνώμη εξ αιτίας αυτής ακριβώς της ιδιότητας του. Πως είναι ένα αναγνωρίσιμο τηλεοπτικό πρόσωπο. Αν ήταν ένας δημοσιογράφος που έγραφε εξαιρετικά άρθρα, τα οποία διάβαζαν πολλοί, ελάχιστοι απ΄ αυτούς θα συγκρατούσαν στο μυαλό τους και την εικόνα του. Οπότε αν προχωρούσε στο ίδιο εγχείρημα με τον κ. Θεοδωράκη, σίγουρα θα ασχολούνταν κάποιοι, αλλά πολύ λιγότεροι.
Η δύναμη του μέσου, της τηλεόρασης, είναι τρομακτική. Πραγματικό φουσκωμένο ποτάμι. Με μια θεμελιώδη διαφορά όμως. Η τηλεόραση δεν παρασέρνει ό,τι βρει στο διάβα της. Επιλέγει τι θα ανεβάσει ή τι θα εξαφανίσει. Μοιραία ένα ποτάμι που… πηγάζει απ΄ την τηλεόραση, γεννά αμφιβολίες και υποψίες. Θα είναι και αυτό ένα ακόμα αποτέλεσμα της εικονικής πραγματικότητας, ή ένα ποτάμι ζωής;
Άνθρωποι που φέρνουν μαζί τους το νέο, το διαφορετικό, το φρέσκο, είναι καλοδεχούμενοι σε κάθε κοινωνία και σε κάθε εποχή. Δεν αρκεί όμως μόνο να υποστηρίζουν κάτι τέτοιο. Πρέπει και να το αποδείξουν. Με πειστικό τρόπο. Με επιχειρήματα και όχι συνθήματα, αερολογίες και αοριστολογίες Αν μπορούν να το κάνουν, είναι σίγουρο πως πολλοί θα τους δώσουν μια ευκαιρία για να προχωρήσουν και στο επόμενο βήμα. Να τους εκπροσωπήσουν. Αν όχι, δεν είναι πως θα έχουν σπαταλήσει τη δική τους ευκαιρία, αλλά είναι που θα έχουν κάψει και τις ευκαιρίες κάποιων απ΄ αυτούς που θα ακολουθήσουν, οι οποίοι μπορεί και να αξίζουν πραγματικά.
