Ποιητική συνείδηση για την χιλιοαδικημένη Κύπρο (της Παρθένας Τσοκτουρίδου)
με κύμβαλα και με αυλούς δαιμόνια χτυπήστε
τα ξίφη, τις ασπίδες σας στην Κύπρο μας χαρίστε
θρηνείστε που την πάτησαν κατακτητές και θύτες.
Άδωνη, με λουλούδια εσύ, κρόκους και ανεμώνες
τη γη σου την Κυπριακή γόνιμη να την κάνεις
με αίμα πότισ' την εσύ να την εξυγιάνεις
απ' τους εχθρούς που πέρασαν ετούτους τους αιώνες.
Νησί της Αφροδίτης συ, όμορφο, ηλιοτρόπο
σε πρόδωσαν, σε ρήμαξαν και σε τρομοκρατήσαν
μέσα στο αίμα σ' έπνιξαν κι εσένα φυλακίσαν
με βία σε βομβάρδισαν και με χυδαίο τρόπο.
Της προσφυγιάς σου δείξανε το δρόμο το μακρύ
κι αφού σ' αιχμαλωτίσανε κι εσένα αιματοβάψαν
μια ιστορία θλιβερή, φρικιαστική σου γράψαν
στο πρόσωπό σου χάραξαν δράμα πικρό, βαρύ.
Μα, μη λυγίσεις όμορφο νησί μου, γραφικό
πάνω σε άρμα χόρεψε, σε κύκλο, ρυθμικά
Αχίλλειο ασπίδα ύψωσε σ' εδάφη ελληνικά
άναψε τις λαμπάδες σου μες σ' άσπρο νυφικό.
Στήσε λαμπρή πανήγυρη στης θάλασσας τα μέρη
φώτισε τα πλεούμενα σ' ακτές και σε ορμίσκους
ράντισε τ' άγια νερά με των ηρώων ίσκιους
ψάλε στο Πνεύμα τ' Άγιο, τη λευτεριά να φέρει.
Σε αναμμένα κάρβουνα φύλλα ελιάς να βάλεις
για ειρήνη συ να ευχηθείς, για αγάπη, για ομόνοια
να μην υπάρχει στο νησί διχόνοια, καταφρόνια
πήδησ' η ελιά; ειν' άκαυτη; καλό θα καταλάβεις.
