Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. Κοζάνης: Αξιολόγηση και αυτοαξιολόγηση
Ως πρώτη γενική παρατήρηση η αξιολόγηση και η αυτοαξιολόγηση είναι το μέσο και όχι ο σκοπός, ο οποίος είναι να περάσει στο σύνολό της η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση σύμφωνα με τον τελευταίο νόμο Διαμαντοπούλου. Μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση προσαρμοσμένη σε αγγλοσαξονικά πρότυπα, η οποία στις χώρες που εφαρμόστηκε σύμφωνα με τεκμηριωμένες μελέτες – έρευνες δημιούργησε πολλαπλά προβλήματα και οδήγησε πολλούς πρωτεργάτες της να την αρνηθούν τελικά και να αλλάξουν γνώμη βλέποντας τα αδιέξοδα.
Ειδικότερα για την αξιολόγηση και την αυτοαξιολόγηση η κριτική που γίνεται είναι πολύ μεγάλη με αποτέλεσμα να διαμορφώνεται το αίτημα της απόρριψής της.
Η αξιολόγηση είναι ιεραρχική, συμμορφωτική, μηχανισμός πειθάρχησης χειραγώγησης και ανατροπής εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων χωρίς να έχει καμία σχέση με την βελτίωση της ποιότητας της εκπαίδευσης. Κάνει απόλυτη διοικητική διάκριση των κριτών και των κρινόμενων, των εκπαιδευτικών και των στελεχών εγκαθιστώντας μια κουλτούρα διαρκούς αγωνίας και προσπάθειας για επίτευξη στόχων που αποδομούν τελικά το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του σχολείου.
Επιχειρείται η εκπαιδευτική κοινότητα να σκέφτεται να δρα και να αυτοαξιολογείται ενσωματώνοντας, είτε με την υποταγή και το φόβο, είτε γιατί πείθεται ιδεολογικά, τους πολιτικούς κυβερνητικούς στόχους και πλάνα απεμπολώντας συγχρόνως κάθε έννοια παιδαγωγικής ελευθερίας.
Με το νέο αξιολογικό πλαίσιο αθωώνεται η καταστροφική πολιτική στις σημερινές συνθήκες της κρίσης και του μνημονίου στην εκπαίδευση και ενοχοποιείται η εκπαιδευτική κοινότητα και το Δημόσιο Σχολείο για όλα τα εκπαιδευτικά και κοινωνικά δεινά. Την ίδια στιγμή, που οδηγούν στην εξαθλίωση έναν ολόκληρο λαό, επιθυμούν να αξιολογήσουν τα σχολεία για την σχολική διαρροή και την εγκατάλειψη της μόρφωσης από τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα με τη γνωστή τακτική της συσκότισης των πραγματικών αιτιών.
Η εκπαιδευτική κοινότητα δε θέλει να κάνει την αξιολόγηση και αυτοαξιολόγηση καλύτερη. Θέλει να αλλάξει την κοινωνία, το σχολείο, την εκπαιδευτική νομοθεσία, το περιεχόμενο των γνώσεων, τα αναλυτικά προγράμματα, τα βιβλία, το ρόλο που της αντιστοιχεί. Με ένα περιεχόμενο που να μην ευθυγραμμίζεται με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, τις ανάγκες του κεφαλαίου, της αγοράς και του κέρδους αλλά με τις κοινωνικές ανάγκες, τις μορφωτικές ανάγκες των παιδιών και τα εργασιακά δικαιώματα για ένα ενιαίο δημόσιο, δωρεάν, δημοκρατικό σχολείο των όλων και των ίσων, που να μορφώνει ανθρώπους για να μπορούν να κατανοούν, να ερμηνεύουν και να αλλάζουν τον κόσμο, όπως υπόσχεται η παιδαγωγική και ευαγγελίζεται το σχολείο κριτικής συνειδητοποίησης.
Οι εκπαιδευτικοί έχουν κάθε λόγο να απορρίπτουν την αξιολόγηση-αυτοαξιολόγηση ειδικά όπως προτείνεται, γιατί έτσι αρνούνται να υπονομεύσουν τον παιδαγωγικό τους ρόλο. Χωρίς ψευδαισθήσεις για το ρόλο της αξιολόγησης- αυτοαξιολόγησης οικοδομούμε μέτωπο αντίστασης και συνολικής απόρριψής της γιατί όταν ο νέο+φιλευθερισμός και νέο+επιθεωρητισμός επιτίθενται είναι καθήκον η αναγνώριση, η αναχαίτιση και η ανατροπή τους.
«Ο Δάσκαλος που θα υποχρεωθεί
να καταπνίξει την σκέψη του
θα γίνει διπλά σκλάβος ή θα καταντήσει
ένας ψυχικά ανάπηρος άνθρωπος
ανίκανος να μορφώσει άλλους» Δ. ΓΛΗΝΟΣ
