Κουκουλόπουλος: Είναι ασφυκτικό και νεοφιλελεύθερο το πλαίσιο
Ομιλία Πάρι Κουκουλόπουλου στο 9ο Συντακτικό Συνέδριο:Συντρόφισσες και σύντροφοι θα ξεκινήσω με τέσσερις παρατηρήσεις. Αφορούν τοποθετήσεις που ακούστηκαν το τελευταίο δίωρο και χτες αλλά και σε όλη την προσυνεδριακή διαδικασία.
Παρατήρηση πρώτη: άκουσα –λέει- το πρόβλημά μας είναι πως δεν έχουμε όραμα σήμερα, ενώ το ΠΑΣΟΚ είχε πάντα οράματα. Είμαι ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ και είμαι περήφανος για την ιστορία μας, αλλά πρέπει με την ίδια παρρησία να αναγνωρίσω ότι δεν τα φτιάξαμε και όλα καλά, γι' αυτό και βιώσαμε ό,τι βιώσαμε τα τελευταία τρία χρόνια. Έτσι δεν είναι ή μήπως κάνω λάθος;
Η δεύτερη παρατήρησή μου αφορά ένα ερώτημα που τίθεται από πολλούς συντρόφους τέθηκε και αυτό το διήμερο επίμονα: γιατί έγιναν εκλογές. Το τίμημα των διπλών εκλογών ήταν βαρύτατο για την Ελλάδα. Ωστόσο συντρόφισσες και σύντροφοι θέλω να ρωτήσω κάτι: σε άλλη χώρα ζούσαμε πριν δέκα – δώδεκα μήνες; Εγώ ξέρω αρκετούς που έλεγαν τέτοια ερωτήματα και δεν μπορούσαν να κυκλοφορήσουν στο δρόμο. Άντεχε άλλο η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα σε αυτό που βιώναμε πριν ένα χρόνο; Για να καταλάβω.
Τέθηκε ένα τρίτο ζήτημα: πως έπεσε η Κυβέρνησή μας. Εγώ δεν θα μπω σε σενάρια συνωμοσίας, θα πω κάτι απλό που το ξέρουμε όλοι στην αίθουσα και όχι μόνο. Χάσαμε την πλειοψηφία συντρόφισσες και σύντροφοι και όποιος αντέχει, ας ψάξει να βρει την πολιτική καταγωγή και αναφορά, των 40 βουλευτών που μέχρι τις 12 Φεβρουαρίου μας εγκατέλειψαν. Θα βρει τις απαντήσεις γιατί χάσαμε την πλειοψηφία. Ποιοι μας την αφαίρεσαν, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και όχι να μιλάμε με όρους συνωμοσίας αλλά με όρους πραγματικότητας.
Και τέλος, ακούω και το φοβερό γιατί συρρικνώθηκε τόσο πολύ η Παράταξή μας; Και εγώ αναρωτιέμαι μαζί με τους συντρόφους που αναρωτιούνται: γιατί δεν συρρικνώθηκαν οι σοσιαλιστές στην Πορτογαλία και στην Ισπανία; Για τον πολύ απλό λόγο ότι έκαναν Κυβερνήσεις εθνικής ενότητας για να περάσουν τα Μνημόνια. Και γι' αυτούς είναι ασφυκτικό και νεοφιλελεύθερο το πλαίσιο δεν ήταν μόνο για μας. Έγινε ένα ολέθριο πολιτικό σφάλμα το Μάη του ’10.
Από κανένα μέλος της ηγετικής ομάδας το Μάιο του 2010 δεν άκουσα στο βήμα του συνεδρίου να αναλαμβάνει ευθύνη! Μόνο κριτική άκουσα. Ευθύνη καμία. Κανένας δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για όλο αυτό το χάλι της Παράταξης; Κανένας; Κανένας δεν ξέρει σύντροφοι; Όλη μαζί διάχυτη η ευθύνη; Αυτή, όμως, είναι η αρχή της ισοπέδωσης και του λαϊκισμού: η γενίκευση. Όλοι ίδιοι είμαστε και λάθρα βιώνουμε. Όχι έτσι σύντροφοι, κάποιοι είχαν την ευθύνη. Αλαζονεία; Υποκίνηση της κατάστασης; Άγνοια κινδύνου; Τι ήταν; Μήπως ήταν κάτι απ' όλα αυτά; Κάποιος ας αναλάβει την ευθύνη και να μην μας κουνάει το δάχτυλο γιατί έχει συρρικνωθεί λοιπόν η Παράταξη σήμερα.
Δεν ανέβηκα, όμως, στο βήμα για να μιλήσω για το παρελθόν. Ο Έρικ Χόμπσμπαουμ ένας μεγάλος ιστορικός που μας άφησε πριν από έξι – επτά μήνες, έγραψε μια συγκλονιστική φράση σε ένα μνημειώδες έργο του «… Οι κοινωνίες ολοένα και περισσότερο βιώνουν τα πράγματα, τα γεγονότα, τις καταστάσεις ως ένα αδιάκοπο παρόν».
Έχουμε λοιπόν δικαίωμα και θα έλεγα υποχρέωση στη συλλογική μνήμη. Ωστόσο εμείς στο ΠΑΣΟΚ συνηθίζουμε να μιλάμε με όρους ένδοξου παρελθόντος, αλλά θέλω να πω σύντροφοι ότι με όρους ένδοξου παρελθόντος μιλάνε αυτοί που δεν έχουν να πουν τίποτε για το παρόν και το μέλλον, μιλάνε έτσι οι ανήμποροι, οι μελαγχολικοί. Έτσι μιλάνε οι παραιτημένοι.
Οι 115.000, όμως, που την προηγούμενη Κυριακή ήρθαν στις κάλπες δεν ήταν ούτε ανήμποροι, ούτε μελαγχολικοί, ούτε παραιτημένοι!
Αν κάποιοι πιστεύουν ότι προδώσαμε τις αρχές μας τα προηγούμενα χρόνια, τουλάχιστον ας μην προδώσουμε και τις 115.000 συντρόφους μας, δημοκράτες και σοσιαλιστές πολίτες, που μας έδωσαν ένα μήνυμα και είπαν ότι δεν υπάρχει χώρα χωρίς δημοκρατική Παράταξη και δεν υπάρχει δημοκρατική Παράταξη χωρίς ΠΑΣΟΚ. Αυτό το μήνυμα έδωσαν οι πολίτες και αυτό πρέπει να μετουσιώσουμε σε πράξη, με ένα ολοζώντανο, ριζοσπαστικό καινοτόμο λόγο για το σήμερα και το αύριο της χώρας με προτάσεις για την κοινωνική συνοχή, με προτάσεις για την ανάπτυξη, με προτάσεις για το κράτος.
Δεν θέλω να καταχραστώ άλλο το χρόνο, την αφήνω στο πλάι την ομιλία μου για να πω κάτι για τη νέα γενιά. Ταυτίζομαι απόλυτα όχι λόγω φιλίας, με μια φράση που έχει συγκλονίσει την ηρωική Κοινοβουλευτική Ομάδα, στην πρώτη ομιλία του ως Αντιπροέδρου και Υπουργού Οικονομικών, του σημερινού Προέδρου του Βαγγέλη Βενιζέλου. Του το έχω πει πολλές φορές, ποτέ δεν χειροκρότησε τόσο η Κοινοβουλευτική Ομάδα όσο σε εκείνη τη φράση του.
Εγώ θα την επαναλάβω και θα την αφιερώσω στους νέους και τις νέες, και χάρηκα πραγματικά όλο το δυναμισμό και τη στήριξη των νεολαίων που μιλούσαν νωρίτερα στο βήμα, για η νέα γενιά είναι ελπίδα για το μέλλον και της χώρας και της Παράταξης, δεν υπάρχει αμφιβολία και για το ΠΑΣΟΚ είναι υπαρξιακό πρόβλημα η ανανέωση. Και να μην θέλουμε, έρχεται η ώρα της νέας γενιάς.
Είχε πει λοιπόν ο Πρόεδρος ότι «Η γενιά μας πόλεμο δεν γνώρισε, αυτό που βιώνουμε στη χώρα είναι ο πόλεμος της δικής μας γενιάς και έχουμε υποχρέωση να σταθούμε όρθιοι και να τον κερδίσουμε!». Και εγώ προσθέτω ότι η γενιά μας μια αποστολή έχει: να παραδώσει την Παράταξη και την πατρίδα στην πιο μορφωμένη, την πιο άξια, την πιο χαρισματική γενιά που είχε ποτέ ο τόπος.
Και τελειώνω αφιερώνοντας στους νέους μια φράση που εμένα πριν από χρόνια με συγκλόνισε, που την είπε η αρχηγός των Τροτσκιστών στη Γαλλία έχει μια σχέση με αυτό το ιδεολογικό ρεύμα του ΠΑΣΟΚ από τον Ανδρέα Παπανδρέου στα νιάτα του ακόμη. Έβαζε για πέμπτη φορά υποψηφιότητα Πρόεδρος της Γαλλίας και τη ρώτησε μια δημοσιογράφος «μα εσείς τόσο ριζοσπάστης πολιτικός πέμπτη φορά ξανά εσείς η ίδια;» και είπε τη φοβερή φράση: «Οι ιδέες μου δεν έχουν ρυτίδες!». Οι ιδέες που κυβερνούν τον κόσμο, είναι που δεν έχουν ρυτίδες. Με αυτές η νέα γενιά πρέπει να έρθει να πάρει το τιμόνι και της Παράταξης σήμερα και της χώρας αύριο.
