Κωνσταντίνος Καραμανλής: Διορατικός καπιταλιστής
Ο Κ. Καραμανλής υπήρξε, δίχως αμφιβολία, μία από τις πιο σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες της αστικής τάξης στον αιώνα που τελειώνει. Και οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι τις συγκεκριμένες κοινωνικές δυνάμεις που τη συγκροτούν, ο Κ. Καραμανλής τις εξυπηρέτησε με συνέπεια και σταθερότητα.
Έχει εξαρθεί - και με το θάνατό του εξαίρεται ακόμη περισσότερο - η διορατικότητα του Κ. Καραμανλή, η ικανότητά του να ενεργεί με πολιτική πρόβλεψη, μη διστάζοντας να έρχεται σε σύγκρουση με συμφέροντα, όποτε αυτό χρειαζόταν, ακόμη και με στενούς συνεργάτες του, όταν οι διαφωνίες μεταξύ τους έπαιρναν οξύ χαρακτήρα.
Δεν είμαστε εμείς που θα αμφισβητήσουμε αυτές τις εκτιμήσεις. Με μια διαφορά: Ότι η διορατικότητα του Κ. Καραμανλή κινήθηκε πάντα στην κατεύθυνση της ανασυγκρότησης του καπιταλισμού στην Ελλάδα, της εδραίωσης της αστικής εξουσίας, της θωράκισής της και της καθυπόταξης των εργαζομένων, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα, επιβεβαίωση της ταξικής λειτουργίας του, αποτελεί ο βασικός λόγος με τον οποίο στήριξε την επιλογή ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ (ΕΕ). Δεν επικαλέστηκε κυρίως τα «χρυσά κουτάλια», με τα οποία ...θα έτρωγε ο λαός. Είπε: «Οι λόγοι της ανάγκης ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ είναι πρώτα απ' όλα πολιτικοί»...
Για πολιτικούς λόγους, λοιπόν, πάλεψε με όλες τις δυνάμεις του, προκειμένου η Ελλάδα να ενσωματωθεί περισσότερο στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Ακόμη και οι διάφοροι ελιγμοί που επιχείρησε κατά καιρούς, όπως η προσωρινή έξοδος της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, εκεί αποσκοπούσαν: Στην προσαρμογή του ελληνικού καπιταλισμού στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, με καλύτερους όρους για την εγχώρια πλουτοκρατία. Γι' αυτό και δεν είναι άνευ σημασίας τα χτεσινά λόγια του Τζ. Μπους, πρώην προέδρου των ΗΠΑ, ότι «ο Κ. Καραμανλής υπήρξε πάντα πιστός φίλος των ΗΠΑ»...
Συνηθίζουν, μια σειρά εκπρόσωποι κομμάτων και της δημοσιογραφίας, να χωρίζουν την πολιτική πορεία του Κ. Καραμανλή σε δύο περιόδους: Στην πριν και στη μετά τη δικτατορία του 1967, όπου στην πρώτη υπάρχει ο Καραμανλής με το πιο σκληρό πρόσωπο, ενώ στη δεύτερη υπάρχει ο εκσυγχρονισμένος, ο δημοκρατικός Καραμανλής.
Πρόκειται για σοβαρότατο λάθος, που δεν πρόκειται για πολιτική σκοπιμότητα άφεσης αμαρτιών.
Η πορεία του Κ. Καραμανλή είναι ενιαία. Είτε κυβέρνησε σε μια περίοδο που στην ημερήσια διάταξη βρίσκονταν τα κλομπ, τα τρίκυκλα των Γκοτζαμάνηδων, ο αντικομμουνισμός, το φακέλωμα, οι πολιτικοί κρατούμενοι, οι εκλογές βίας και νοθείας, η τρομοκρατία της ΚΥΠ και της «καρφίτσας», είτε κυβέρνησε σε μια περίοδο που τα παραπάνω εξέλιπαν, ο στόχος ήταν πάντα ο ίδιος: Η ενίσχυση της αστικής εξουσίας, η ενσωμάτωση του λαού στο σύστημα, η όσο το δυνατόν απρόσκοπτη δράση του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Απλώς, ο Κ. Καραμανλής αποδείχτηκε αρκετά ικανός να προσαρμόζεται στις κάθε φορά συνθήκες, να ελίσσεται, να παίρνει υπόψη στην πολιτική του ορισμένα ώριμα λαϊκά αιτήματα και να τα ικανοποιεί, μη μπορώντας να κάνει διαφορετικά. Το θέμα του ήταν να μη βγαίνει - και δεν έβγαινε - ποτέ από τα πλαίσια της στρατηγικής της άρχουσας τάξης και του ιμπεριαλισμού.
Το ΚΚΕ το χώρισαν από τον Κ. Καραμανλή βαθύτατες ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές σε ολόκληρη τη διάρκεια της μακρόχρονης πολιτικής πορείας του. Συγκρούστηκε με τις στρατηγικές επιλογές του. Επιλογές, που στοίχισαν και συνεχίζουν να στοιχίζουν ακριβά στους εργαζόμενους της χώρας. Η πολιτική που ακολουθείται εδώ και χρόνια από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, είναι η πολιτική που χάραξε ο Κ. Καραμανλής, ως επικεφαλής πολιτικός εκφραστής της τάξης του.
Ορισμένοι δημοσιογράφοι, στη διάρκεια των χτεσινών εκπομπών για τον Κ. Καραμανλή, εκθείασαν τον πρώην πρόεδρο για τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ το 1974.
Δεν είναι ανεξήγητο γιατί τους πολύχρονους αγώνες για τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ ορισμένοι τους παραγνωρίζουν και εξαίρουν την τελική κίνηση, δίχως να υπογραμμίζουν ότι αυτή ήταν υποχρεωτική. Το 1974 ο Κ. Καραμανλής δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, παρά να νομιμοποιήσει το ΚΚΕ. Η εκσυγχρονισμένη αστική δημοκρατία που επιδίωξε να δημιουργηθεί και σταθεροποιηθεί, δε γινόταν να οικοδομηθεί με τη διατήρηση του ΚΚΕ σε κατάσταση παρανομίας.
Υπάρχει, ωστόσο, κάτι άλλο πολύ σημαντικό: Το ΚΚΕ επέβαλε ντε φάκτο τη νόμιμη παρουσία του από την πρώτη μέρα μετά την κατάρρευση της δικτατορίας. Άνοιξε γραφεία (τα πρώτα ήταν στην πλατεία Κάνιγγος), εξέδωσε τη «ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ», έδωσε κεντρική συνέντευξη Τύπου, όπου ανάγγειλε τη νόμιμη δράση του. Η επίσημη νομιμοποίησή του ήρθε δύο μήνες αργότερα. Και κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα τι θα γινόταν, αν το ΚΚΕ δεν είχε προχωρήσει στις παραπάνω ενέργειες, αν περίμενε την εξ ύψους απόφαση... Έτσι έχοντας τα πράγματα, ο Κ. Καραμανλής έκανε αυτό που δε θέλησε να κάνει ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1964-65. Που και τότε το ΚΚΕ θα μπορούσε να είχε επιβάλει τη νομιμοποίησή του, αν δε συναντούσε σφοδρή αντίδραση μέσα από την ΕΔΑ και από στελέχη του, που αρνούνταν να παλέψουν για τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ!.. Αντίθετα, την υπονόμευαν!
Τον Κ. Καραμανλή δε θα τον κρίνει η ιστορία, όπως συνηθίζεται να λένε κατά κόρον. Τον Κ. Καραμανλή τον έχει, ήδη, κρίνει η ιστορία. Κι εξάλλου, η ιστορία γράφεται από ανθρώπους. Δε γράφεται από κάποια αφηρημένα όντα. Το θέμα είναι από ποια ταξική σκοπιά επιχειρεί κανείς να βαθύνει στα ιστορικά γεγονότα. Από τη σκοπιά της τάξης του, ο Κ. Καραμανλής έχει κριθεί και αποθεωθεί. Αλλά και από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης έχει πια τοποθετηθεί, οριστικά και αμετάκλητα, στην αντίπερα όχθη.
