Αυτό το κείμενο αξίζει να το διαβάσεις
«Την τελευταια διετία, λογω αφθονου ελευθερου χρονου, διαβάζω. Κυρίως στο διαδίκτυο μιας και δυσκολευομαι να κρατησω βιβλίο, να γυρίζω σελίδες, αλλα και να συγκεντρωθω σε μεγάλα κείμενα, μυθιστορήματα κλπ. Είναι κι αυτό δυστυχως μερος της νοσου, όπως ειναι επίσης και οι αυθόρμητες εκρήξεις γέλιου, κλάματος και (ειλικρινα) ανεξέλεγκτων νεύρων και κακής συμπεριφοράς αναίτια. Αλλα ας το αφήσουμε αυτό για άλλη φορα που θα σας εξηγήσω για το Lyme Rage και το Pseudobulbar Affect.
Το θέμα είναι ότι περνάω πολλές ώρες διαβάζοντας και προσπαθώντας να αφομοιωσω γνώσεις, σχετικά με την ασθένεια μου βασικα, αλλα όχι μονο σε σωματικό επίπεδο. Απαντήσεις σε τόσα ερωτήματα που βασανίζουν όλους όσους πάσχουν από κάποια σοβαρή ασθένεια. Γιατι; Γιατι συνέβη σε μένα αυτό; Γιατι δε γίνομαι καλα; Μήπως δεν κάνω αρκετά; Μήπως τιμωρουμαι για ΚΑΤΙ από ΚΑΠΟΙΟΝ; Μήπως "δοκιμαζομαι"; (Πάμε σε αλλα πεδία από εδώ, οπότε ας επιστρέψουμε στο-->> Γιατι; Απλά και ξεκάθαρα. Γιατι δεν αναρρωνω; Λες να πεθαινω; Και γιατι να πεθάνω δηλαδή στα 40 μου; Τι σκατα συμβαίνει στραβά;
Οπότε λοιπόν, όταν όλα αυτά και αλλα τοσα τριγυριζουν σε ενα κεφάλι, ε δε θέλει και πολυ το άτομο. Αλλοτε διαβάζει, σκέφτεται, ψάχνει, άλλοτε το ρίχνει μανιωδώς στο Pinterest για να χαλαρώσει αλλα πέφτει στα διάφορα αποφθεγματα και κολλάει χειρότερα. Και μια μέρα βλέπει κάτι του τύπου "δε μπορείς να γίνεις καλα αν δεν μάθεις το μάθημα που ήρθε να σου διδάξει η αρρώστια σου". Οου φακ! Τι μας λες; Σοβαρά; Και ειρωνευεσαι τα χαζοαποφθεγματα και τα χαζοκοελικά κλισέ. Αλλα για κάποιο λόγο σου κάθεται στο μυαλό αυτό. Και σκέφτεσαι τον εαυτό σου παλιά. Οταν δουλευες στην τράπεζα ας πούμε. Που ήσουν μια ξανθιά κοπελαρα όλο ζωή και νιάτα και δεν το καταλαβαινες. Που φοβοσουν μονο μην παθεις καρκίνο επειδή καπνιζες και τα καλοκαίρια καθοσουν στον ήλιο ώρες ατέλειωτες γιατι μαυρισμενη ήσουν θεογκομενα. Που πήρες δάνειο τότε και το έβαλες με διάρκεια 7 χρόνια και φυσικα χωρίς ασφαλιστική κάλυψη, γιατι "τι θα πάθω μωρε σιγα". Ακόμα το πληρώνω...
Που κοκορευοσουν ότι ποτε δεν έχεις μπει σε νοσοκομείο, παρά μονο για το τσεκ απ της Τράπεζας. Που πάντα φυσικα σε έβγαζε υγιέστατη! Γιατί ήσουν. Και όμορφη και με ωραίο κορμί κι ας ενιωθες πάντα χοντρομπουτού και τσατιζοσουν που ετρωγες νατσοζ με τυρί λιωμενο. Και δίαιτες και κόψιμο του τσιγάρου μην πάθουμε κανά καρκίνο ε.
Και τώρα τρως κάθε μέρα γλυκά και σοκολάτες για να μην αδυνατισεις και σε μαλωσει η γιατρός. Και τώρα έχεις τα πόδια μοντέλου που πάντα ήθελες, αλλα δε σε κρατάνε και για να ισορροπισεις χρειάζεσαι το πί. Και πας αργα και σκυφτα σα γριά. Και τσατιζεσαι συνέχεια γιατι είσαι 40, δεν εισαι 90. Και είσαι αυστηρή με τον εαυτό σου και με τους γύρω σου. Γιατί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα σωστό και γιατι εσυ θα το έκανες τέλεια. Αλλα δε μπορείς πια. Και πάλι θυμάσαι και εκνευριζεσαι που ΠΑΛΙΑ δεν ήσουν ευχαριστημένη με τον εαυτο σου και δεν εκτιμουσες τίποτα και τα είχες όλα δεδομένα. Γενικα. Ενώ ΔΕΝ είναι. Τώρα το ξέρω. Ίσως είναι αργά ίσως και όχι. Για μένα.
Για σένα όμως;...»
---
Διαβάστε περισσότερα κείμενα της Γεωργίας στο μπλογκ της http://mylymeupdates.blogspot.gr
